Mazhar-ı Can-ı Canan "rahime-hullahü teâlâ", yediÄŸi lokmalarda titiz davranır, ÅŸüpheli bir yemeÄŸi yemezdi.

Bir gün nasıl olduysa Allah'tan gafil birinin ekmeÄŸini verdiler kendisine.
Aldı ve yedi bilmeyerek.

Ama hemen farketti gerçeÄŸi.
Zira kalbinin karardığını hissetti o anda.
O gafil kimsenin zulmeti basmıştı kendisini.

PiÅŸman olup çok istiÄŸfar etti.
Yalvardı Allah'a.
Ve kurtuldu o lokmanın zulmetinden.

Bu hususta sevdiklerine;
- Kulun yediÄŸi yemek, ona faydalı olmalıdır. Yemenin de bir âdâbı vardır, buyurdu.

Sordular:
- YemeÄŸin âdâbı nedir efendim?
- Önce helalinden yemelidir. Ayrıca, acıkmadan sofraya oturmamalı, doymadan önce sofradan kalkmalıdır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Böyle yemek, nefsi ezmekte, hiç yememekten çok daha faydalıdır.

Ä°STÄ°ÄžFARA DEVAM

Bir gün de huzuruna biri gelip;
- Efendim, çok sıkıntılarım var. Ne yapayım? diye sordu.

Cevaben;
- Sıkıntın varsa, çok istiÄŸfar oku! buyurdu.

Adam istiÄŸfar okuyup, bütün sıkıntılarından kurtuldu.

BaÅŸka gün de, bir genç gelip;
- Hocam, işlerimde muvaffak olamıyorum, diye dert yandı.

Ona da;
- Öyleyse tövbe et, buyurdu.
Genç tövbe edip, muvaffak oldu her iÅŸinde.

Bir gün de biri gelip;
- Efendim, dua edin, çocuÄŸumuz olsun, dedi.

Cevap aynıydı:
- Tövbeye devam et!

Adam denileni yaptı.
Her sene çocukları oldu.
Hem de ikiz.