Kutbüddin-i Bahtiyar Kaki "rahime-hullahü teâlâ", bir gün o yerin sultanı ile kol kola dolaşıyorlardı.

Devlet erkânı da az geriden takib ediyordu onları.
Derken önlerine aÄŸlayıp feryad eden bir kadın çıktı birden.

Ve sultana yaklaşıp;
- Ey efendim! Lütfen bizi nikâh edin. Çok zor durumdayım, diye dert yandı.

Hükümdar sordu ÅŸaÅŸkınlıkla:
- Kiminle nikâhlanmak istiyorsun?

Kadın, Kutbüddin-i Bahtiyar hazretlerini göstererek;
- Ä°ÅŸte ÅŸu kimse ile, dedi.

- Onunla niçin nikâhlanmak istiyorsun?
- Çünkü ben, gayri meÅŸru olarak hamile kaldım ondan.

Bu sözler karşısında, hem Kutbüddin-i Bahtiyar hazretleri, hem de sultan ve adamları hayretten dona kaldılar.
İnanmadılarsa da, temizlemek lazımdı bu iftirayı.

Kutbüddin hazretleri, hocasının memleketi olan Ecmir'e doÄŸru dönüp, kalben imdad istedi hocasından.

Zira hocası Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri Ecmir'de bulunuyordu o esnada.
Ecmir ile o yer arasında ikiyüzellisekiz kilometre mesafe vardı.

Neticeyi merakla beklerken, Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri göründü ilerden.
Hızlı adımlarla onlara yaklaşıyordu.
Herkes onu görünce, daha da ÅŸaşırıp, tazim ve hürmetle Onu karşıladılar.

Büyük Veli, iftiracı kadına dönüp;
- Ey bu kadının karnındaki çocuk! Åžu ahlaksız kadının iddiası doÄŸru mu? DeÄŸilse sen söyle, nedir bu iÅŸin esası? diye sordu.

O anda kadının karnından şu sesi duydular.
- Benim annem olacak bu ÅŸerefsiz kadının sözleri iftiradır, sakın inanmayın. Zira Kutbüddin Bahtiyar'ı bazı çekemeyenler, Onu halkın gözünden düÅŸürmek için, bu kadını alet ettiler ve ona yaptırdılar bu alçak planlarını.

Hakikat anlaşılmıştı.
Kadın, utancından kıpkırmızı oldu.
"Âh, yer yarılsa da…" diyordu içinden.