Ali Ramiteni "kuddise sirruh" hazretleri, Ä°slâm âlimlerinin en büyüklerindendir.
Dokumacılıkla iştigal ederdi.

Bir gün, hanesinde hiç yiyecek kalmamıştı.
Misafir gelse, ikram edecek bir ÅŸey yoktu evinde.

Nitekim de misafiri geldi o gün.
"Ne ikram edeyim?" diye kara kara düÅŸünürken, talebeden biri vakıf oldu bu hale.

Hemen bir piliç kesti.
Ä°çini pirinçle doldurup piÅŸirdi.
Ve götürüp takdim etti hocasına.

Hocası çok memnun olmuÅŸtu.
O akÅŸam ikram etti onu misafirine.

Sonra o talebeyi huzuruna çağırıp;
- Evladım, akÅŸamki ikramın çok makbule geçti. Allah senden razı olsun. Bir muradın varsa, söyle. Åžimdi hacet kapısı açıktır, buyurdu.

Talebenin bir tek dileği vardı.

Hocasına cevaben;
- Benim bir tek arzum var efendim, dedi.

- Söyle oÄŸlum, nedir o?
- Sizin gibi olmak istiyorum hocam.

Büyük Veli ÅŸaşırdı.
- Ä°yi de evladım bu, çok ağır bir iÅŸ. Bu sıkleti çekmeye senin gücün yetmez. Altında ezilirsin. Sana tavsiyem, baÅŸka ÅŸey iste, buyurdu.

Ancak genç ısrar etti.
- Bundan başka bir muradım yoktur hocam, dedi.

Hocası çaresizdi.

Mecburen;
- Peki evladım, buyurdu.
Ve oracıkta kuvvetli bir teveccüh etti kendisine.

Allah'ın izniyle muradı oldu gencin.
Hocasının derecesine yükseliverdi.

Ama geçmiÅŸti kendinden.
Gerçekten de o sıkletin altında ezilmiÅŸti.

Nitekim o günden sonra kırk gün yaşıyabildi ancak.
Kırkıncı gün, "Allah" deyip teslim etti ruhunu.

Velhasıl genç bir anda yükselmiÅŸ, hocası gibi "aziz" olmuÅŸtu.
Bunun içindir ki büyüklerimiz, "iki aziz" mânâsına, "Azizan" dediler bu büyük zata.