Ali Ramiteni "kuddise sirruh" hazretleri zamanında Seyyid Ata adında salih bir kimse vardı ki, bu büyük Veli'nin büyük zat olduÄŸunda ÅŸüphesi vardı biraz.

Tâ ki bir güne kadar.
O gün, daÄŸdan haydutlar gelip, oÄŸlunu kaçırdılar.

Seyyid Ata, çok üzüldü.
Ancak bu belanın kendisine nereden geldiğini tahmin etmişti.

Önce tövbe istiÄŸfar etti.
Sonra bu büyük Veli'den özür dilemek için büyükçe bir ziyafet tertib etti kendi evinde.
Gayesi, o Veli'nin gönlünü almaktı.
Åžehrin eÅŸrafını da çağırmıştı.

Sofralar kuruldu,
hazırlıklar tamamlandı.
Bütün davetliler geldi.
Sonra Ali Ramiteni hazretleri de teÅŸrif etti nihayet.

O gelince, Seyyid Ata kalktı ayağa.
- Ey davetliler! Hepiniz hoÅŸ geldiniz. Allahü teâlâya hamdolsun ki, Pirimiz Ali Ramiteni hazretleri'nin ÅŸerefine bir araya geldik. Evvela Pirimiz yemeÄŸe baÅŸlamadan, hiçbirimiz yemeÄŸe el uzatmayalım! diye seslendi.

Onun bu sözleri, Ali Ramiteni hazretlerini çok memnun etmiÅŸti.

Åžefkatle ona dönüp;
- Ey Seyyid, senin oÄŸlun ÅŸu kapıdan içeri girmedikçe, ben de elimi yemeÄŸe uzatmayacağım, buyurdu.

O anda Seyyid Ata'nın oğlu girdi kapıdan.
Onu gören davetliler, hayret ve sevinçle tekbir getirdiler.

O da çok sevinip, sarıldı oÄŸluna.
Ve nasıl kurtulduğunu sordu.

Çocuk ÅŸöyle anlattı:
- Buradan onbeÅŸ günlük mesafede olan bir yerde, ellerim baÄŸlı vaziyette hapis bulunuyordum. Bir de baktım ki buradayım. Ama nasıl geldim? Kim çözdü ellerimi? Ben de bilmiyorum.

Seyyid Ata, sevinçle kalktı ayaÄŸa.
- Rabbimize sonsuz hamd ve ÅŸükürler olsun ki, böyle "büyük bir Veli" ihsan etti bize. OÄŸlumun kurtulması, yüksek üstadımızın himmetiyle olmuÅŸtur, dedi.

Ve ellerini öpüp, özür diledi bu büyük Veli'den.