Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", gençlik senelerinde güreÅŸirdi.
GüreÅŸ minderlerinde geçerdi bazı vakitleri.

Bir gün yine çıkmıştı er meydanına.
GüreÅŸirken, tanıdı Onu seyredenlerden biri.
Ve beÄŸenmedi bu iÅŸi.

Kendi kendine; "Bu seyyid delikanlı güreÅŸle uÄŸraşıyor. Halbuki faydalı bir iÅŸle uÄŸraÅŸsa daha iyi olurdu" diye geçirdi kalbinden.

Böyle düÅŸünürken uyukladı o ara.
Rüyasında, çirkef dolu "bir çukur"a batmış gördü kendisini.

Tam boÄŸulacaktı ki, Emir Külal yetiÅŸip, çıkardı onu o pisliÄŸin içinden.
Ve uyandı.

Gördü ki güreÅŸ bitmiÅŸ.
Emir Külal, doÄŸruca bunun yanına geldi.
Kulağına eğilip;
- GüreÅŸiyorum ama güreÅŸmekte maksadım, senin gibilerini çirkef çukurlarından kurtarmaktır, diye fısıldadı.

O, hatasını anlamıştı zaten.
- Özür dilerim, dedi.

ÖLÜM MELEĞİ GELÄ°NCE

Bir gün, gencin biri;
- Efendim, Azrail "aleyhisselâm" geldikten sonra tövbe etsem, kabul olur mu? diye sordu bu zata.

Büyük Veli sordu ona:
- Senin mesleğin ne evladım?
- Terzilik efendim.

- Terzilikte en kolay ÅŸey nedir?
- KumaÅŸ kesmektir.

- Kaç senedir kumaÅŸ kesiyorsun?
- Yirmi senedir hocam.

- Peki Azrail "aleyhisselâm" ruhunu almaya geldiÄŸi zaman da kumaÅŸ kesebilir misin?
- Hayır, bu mümkün deÄŸil efendim.

- Neden?
- Ölüm anında hiçbir iÅŸ yapılamaz.

- Peki yirmi senedir yaptığın bir ÅŸeyi o anda yapamazsan, hiç yapmadığın ÅŸeyi nasıl yapacaksın oÄŸlum?
- Anladım efendim.