Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", ilim ve marifette devrinin bir tekiydi.
Sayesinde çok insan kavuÅŸtu hidayete.
Daha doÄŸmadan görülürdü kerametleri.

Bir gün, Medine'den bir gurup insan geldi o beldeye.
Hepsi de ilim ehli kiÅŸilerdi.
Maksatları, Emir Külal hazretlerini ziyaret etmekti.

Buhara'ya gelince;
- Suhari beldesine nasıl gidebiliriz? diye sordular ahaliye.

Zira bu beldede otururdu büyük Veli.
Ancak halk, bunları ilk defa görüyorlardı o beldede.

Onlara bakıp;
- Suhari beldesinde sizin ne iÅŸiniz var? diye sordular.
- Emir Külal hazretlerini ziyaret edeceÄŸiz.

- Siz onu tanıyor musunuz ki?
- Elbette. Bizim hocamız olur kendileri.

Onlar, Emir Külal hazretlerinin vefat ettiÄŸini söyleyince, çok üzüldüler.
Keder kapladı içlerini.

Sordular hemen:
- Ne zaman vefat etti?
- Bir ay önce.

- OÄŸullarıyla görüÅŸebilir miyiz peki?
- Tabii, niçin olmasın.

- Madem hocamız vefat etmiÅŸ, bari oÄŸullarıyla görüÅŸelim, deyip ayrıldılar oradan.
Suhari beldesine gidip oÄŸullarıyla görüÅŸüp, sohbet ettiler.

Bir ara sordu o gençler:
- Sizler Medine'den geliyorsunuz deÄŸil mi?

- Evet.
- Ä°yi ama babamız Medine'ye hiç gitmedi ki. Böyleyken nasıl sizin hocanız oluyor?

Cevap olarak;
- Emir Külal hazretleri o yerlerde meÅŸhurdur. Bizden baÅŸka binlerce talebesi var oralarda. Babanız, bizim diyarda çok sevilir ve tanınır, dediler.

Çocukları ÅŸaşırdılar:
- Öyle mi?

- Evet. Hele hac mevsiminde muhakkak gelirdi Medine'ye, görüÅŸür, sohbet ederdik. Bu sene gelmeyince, merak edip de geldik buraya.