Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", bir gün talebesiyle bir yerde oturmuÅŸ sohbet ediyorlardı ki, bir ara kapı açılıp, güzel yüzlü bir genç girdi içeri.
Selâm verip, edeble diz çöktü.

Emir Külal hazretleri döndü o gence:
- Hoş geldin evladım.
- HoÅŸ bulduk hocam.

- O iÅŸ ikmal oldu mu?
- Gece gündüz çalıştık efendim. Elhamdülillah, himmetinizle tamam oldu.

- Çok iyi, hayırlı olsun.

Delikanlı izin isteyip kalktı.
O gidince, Emir Külal hazretleri devam etti sohbetine.

Ancak merak etmiÅŸti talebeler.
Öyle ya, kimdi bu gelen?
Onu ilk defa görüyorlardı.
Üstelik "hocam" diye hitab etmiÅŸti.

Biri koşup, yetişti gencin arkasından:
- ArkadaÅŸ sen kimsin?
- Emir Külal hazretlerinin talebesiyim.

- Nereden geliyorsun?
- Rumelinden.

- Niçin geldin peki?
- Bizim diyarda bir cami inÅŸa ediliyor, inÅŸaatla da bizzat hocam ilgileniyordu. Bize; "Cami biterse, bana haber verin" buyurmuÅŸtu. Onu haber vermeye geldim, dedi ve gitti.

Talebe;
- Peki, selâmetle git, deyip dergâha döndü.

Ama allak bullak olmuştu kafası.
Zira Hindistan nere, Rumeli nereydi?

NASIL SABAHLADINIZ?

Bir gün de bazı dostları;
- Bu gece nasıl sabahladınız? diye sordular bu zata.

AÄŸlamaya baÅŸladı mübarek.

Soranlar şaşırdı:
- Efendim iyi misiniz?
- Ölümü unutmuÅŸ, günahı da çok olan bir kimsenin hali nasıl olur? buyurdu.

Göz yaÅŸlarını silip;
- Ömrümüz azalıyor, günahımız artıyor. Akıbet "Cennet" midir, "Cehennem" mi, o da belli deÄŸil. Bu halde olan bir insan, aÄŸlamasın da ne yapsın, buyurdu