Alaaddin-i Attar "rahime-hullahü teâlâ" anlatıyor:

Hocam Behaeddin-i Buhari hazretleri, beni talebeliğe kabul edince, Onu o kadar sevdim ve o kadar bağlandım ki, bir an bile ayrılmak istemiyordum yanından.
Zira Onun yanında geçirdiÄŸim az bir zaman, Onsuz geçen aylardan, senelerden daha kıymetliydi benim için.

Birine bir teveccüh etseydi,
tasavvufun en yüksek derecesine
yükseltirdi onu bir anda.

Bir gün bana bakıp sordu:
- Alaaddin, beni seviyor musun?
- Hem de çok seviyorum efendim.

- Peki kalbindeki bu sevgi senden midir, yoksa benden mi?
- Sevgi benden efendim, ama hidayetime siz sebep oldunuz, dedim.

O zaman;
- Peki, öyle olsun, buyurdu ve sustu.

O anda o muhabbet silindi kalbimden.
Az önce, Onun muhabbetiyle yanıyorken, ÅŸimdi ondan bir zerre bile kalmamıştı.
Buz gibi olmuÅŸtum.
Hata ettiğimi o zaman anladım.

Ve büyük piÅŸmanlık içinde;
- Affedin hocam. Bendeki o sevgi de zat-ı alinizden geliyormuş, dedim.

Baktım tebessüm ediyordu.
O anda kalbim Onun muhabbetiyle doldu tekrar.

Ä°SLAMÄ°YET Ä°LÄ°M DÄ°NÄ°DÄ°R

Bu zat bir gün sevdiklerine;
- Ä°slâmiyetten az bir ÅŸey öÄŸrenmek, birçok geceleri yapılan nafile ibadetten daha sevaptır, buyurdu.

- Neden böyledir efendim? dediler.
- Çünkü Ä°slâmiyet "ilim dini"dir. Bilmeden Müslümanlık olmaz. Resulullaha "aleyhissalâtü vesselâm" tam tâbi olabilmek için dinimizin hükümlerini iyi bilmek gerekir, buyurdu.

Sordular:
- Sonra ne mühimdir efendim?
- Sonra, bu öÄŸrendiklerini yapmak mühimdir tabii. Zira amel edilmeyen bilgi, insana "vebal"dir. Ahirette azab yapılmasına sebep olur.