Alaaddin-i Attar "rahime-hullahü teâlâ" anlatıyor:

Hocam Behaeddin-i Buhari hazretleri, beni talebeliğe kabul edince, Onu o kadar sevdim ve o kadar bağlandım ki, bir an bile ayrılmak istemiyordum yanından.
Zira Onun yanında geçirdiğim az bir zaman, Onsuz geçen aylardan, senelerden daha kıymetliydi benim için.

Birine bir teveccüh etseydi,
tasavvufun en yüksek derecesine
yükseltirdi onu bir anda.

Bir gün bana bakıp sordu:
- Alaaddin, beni seviyor musun?
- Hem de çok seviyorum efendim.

- Peki kalbindeki bu sevgi senden midir, yoksa benden mi?
- Sevgi benden efendim, ama hidayetime siz sebep oldunuz, dedim.

O zaman;
- Peki, öyle olsun, buyurdu ve sustu.

O anda o muhabbet silindi kalbimden.
Az önce, Onun muhabbetiyle yanıyorken, şimdi ondan bir zerre bile kalmamıştı.
Buz gibi olmuştum.
Hata ettiğimi o zaman anladım.

Ve büyük pişmanlık içinde;
- Affedin hocam. Bendeki o sevgi de zat-ı alinizden geliyormuş, dedim.

Baktım tebessüm ediyordu.
O anda kalbim Onun muhabbetiyle doldu tekrar.

İSLAMİYET İLİM DİNİDİR

Bu zat bir gün sevdiklerine;
- İslâmiyetten az bir şey öğrenmek, birçok geceleri yapılan nafile ibadetten daha sevaptır, buyurdu.

- Neden böyledir efendim? dediler.
- Çünkü İslâmiyet "ilim dini"dir. Bilmeden Müslümanlık olmaz. Resulullaha "aleyhissalâtü vesselâm" tam tâbi olabilmek için dinimizin hükümlerini iyi bilmek gerekir, buyurdu.

Sordular:
- Sonra ne mühimdir efendim?
- Sonra, bu öğrendiklerini yapmak mühimdir tabii. Zira amel edilmeyen bilgi, insana "vebal"dir. Ahirette azab yapılmasına sebep olur.