Ahmed Namıki Cami hazretlerinin, gençliÄŸinde kötü arkadaÅŸları vardı.
Yer içip gezer, baÅŸka ÅŸey düÅŸünmezlerdi.

Hatta "içki içmeyi" âdet edinmiÅŸler, bu maksatla "kırk küp" alıp bir mahzene dizmiÅŸlerdi ki, kırkı da ÅŸarapla doluydu.

Her gün sırayla biri gider, ÅŸarap getirirdi o mahzenden.
Sıra Ahmed Namık'a gelince, merkebine binip, gitti ÅŸarap küplerinin olduÄŸu mahzene.

Fakat o da ne?
Küplerin kırkı da boÅŸtu.

Kendi kendine; "Dün, hepsi de ÅŸarapla doluydu bu küplerin" diye düÅŸündü.
ÅžaÅŸkın halde baÄŸ evine yönelip,

oradaki ÅŸaraplardan yükledi merkebine.
Fakat merkep yürümüyordu bu defa da.

Ne kadar dürtüp vurduysa da, gitmiyordu.
"Neler oluyor?" diye düÅŸünürken bir nida iÅŸitti gaibten.

- Ey Ahmed, iliÅŸme hayvana. Zira yürümesine biz mani oluyoruz! diyordu.
O anda bir pişmanlık doluştu kalbine.

Secdeye kapanıp;
- Tövbe yâ Rabbî, artık içmeyeceÄŸim. Ama emir buyur, merkebim yürüsün de arkadaÅŸlarıma mahcub olmayayım, diye yalvardı.

O anda yürümeye baÅŸladı hayvan.
Nihayet gelip, şarapları koydu ortaya.
Kendisi çekildi kenara.

Arkadaşları sordu:
- Niçin geri çekilirsin?
- Ben tövbe ettim, artık içmeyeceÄŸim.

- Bırak şakayı da gel sofraya.
- Hayır içmeyeceÄŸim.
- Sende bugün bir haller var, ne oldu?

O esnada gaibden;
- Ey Ahmed! Al da iç ellerinden! diye bir ses duydu.

Bu emirle alıp içti.
Ancak hayrette kaldı birden.
Zira içtiÄŸi, ÅŸarap deÄŸil, "bal ÅŸerbeti"ydi.

Doldurup arkadaşlarına da ikram etti.
Onlar da içince, ÅŸaÅŸkına döndüler.
Zira onların içtiÄŸi de "ÅŸerbet" olmuÅŸtu.

Hepsi, günahlarına tövbe ettiler.
Sonra, ellerine birer odun kütüÄŸü alıp, birer birer kırdılar o küplerin tamamını.