Ahmed Namıki Cami hazretlerinin, gençliğinde kötü arkadaşları vardı.
Yer içip gezer, başka şey düşünmezlerdi.

Hatta "içki içmeyi" âdet edinmişler, bu maksatla "kırk küp" alıp bir mahzene dizmişlerdi ki, kırkı da şarapla doluydu.

Her gün sırayla biri gider, şarap getirirdi o mahzenden.
Sıra Ahmed Namık'a gelince, merkebine binip, gitti şarap küplerinin olduğu mahzene.

Fakat o da ne?
Küplerin kırkı da boştu.

Kendi kendine; "Dün, hepsi de şarapla doluydu bu küplerin" diye düşündü.
Şaşkın halde bağ evine yönelip,

oradaki şaraplardan yükledi merkebine.
Fakat merkep yürümüyordu bu defa da.

Ne kadar dürtüp vurduysa da, gitmiyordu.
"Neler oluyor?" diye düşünürken bir nida işitti gaibten.

- Ey Ahmed, ilişme hayvana. Zira yürümesine biz mani oluyoruz! diyordu.
O anda bir pişmanlık doluştu kalbine.

Secdeye kapanıp;
- Tövbe yâ Rabbî, artık içmeyeceğim. Ama emir buyur, merkebim yürüsün de arkadaşlarıma mahcub olmayayım, diye yalvardı.

O anda yürümeye başladı hayvan.
Nihayet gelip, şarapları koydu ortaya.
Kendisi çekildi kenara.

Arkadaşları sordu:
- Niçin geri çekilirsin?
- Ben tövbe ettim, artık içmeyeceğim.

- Bırak şakayı da gel sofraya.
- Hayır içmeyeceğim.
- Sende bugün bir haller var, ne oldu?

O esnada gaibden;
- Ey Ahmed! Al da iç ellerinden! diye bir ses duydu.

Bu emirle alıp içti.
Ancak hayrette kaldı birden.
Zira içtiği, şarap değil, "bal şerbeti"ydi.

Doldurup arkadaşlarına da ikram etti.
Onlar da içince, şaşkına döndüler.
Zira onların içtiği de "şerbet" olmuştu.

Hepsi, günahlarına tövbe ettiler.
Sonra, ellerine birer odun kütüğü alıp, birer birer kırdılar o küplerin tamamını.