Ahmed Namıki Cami "kuddise sirruh" hazretleri, herkese karşı merhametliydi.
Cömert olup, herkese iyilik yapıyordu.
Kimin bir derdi olsa, Ona gidiyordu hemen.

O devirde yaşıyan salih ve zengin bir kimse de vardı ki, o da hayır hasenat yapıyordu insanlara.
Ancak daha sonra fakirleşti.
Bütün malı ve serveti çıktı elinden,

Ama bu durumun kimselere diyemiyor, kimseden birşey isteyemiyordu.
Yaşlıydı da.
Çalışıp para kazanmaya mecali yoktu.

Bir gün, camide sıkıntıyla otururken, karşısında, ihtiyar, pir-i fani bir kişi belirdi.
Ahmed Namıki Cami hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" kendisiydi bu gelen.

Selâm verip sordu:
- Senin bir derdin mi var?
- Evet efendim, sıkıntılıyım. Ama kimseye açamıyorum derdimi.

Kulağına eğilip;
- Falan yerde, Ahmed-i Namıki diye biri var. Ona git, o senin derdinle alakadar olur, diye fısıldadı yavaşça.

- Peki efendim, dedi.
Ertesi gün erkenden kalkıp gitti tarif edilen adrese.
Ahmed Namıki Cami hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" bulup anlattı derdini.

Büyük Veli;
- Üzülme, buyurdu. Bir kapı kapanırsa, çok kapılar açılır.

Sonra sordu ona:
- Senin, günlük nafaka ihtiyacın ne kadardır?
- Şu kadar altın efendim.

Bahçede bir taş gösterdi kendisine.
- Şu taşı görüyor musun?

- Evet efendim.
- Her sabah gelip yokla onun altını. O kadar altını bulursun o taşın altında, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ama ihtiyacın ne ise, o kadar al. Fazlasını alırsan, kesilir.

- Peki efendim, deyip, teşekkür etti.
Artık her gün gidip o taşı kaldırıyor, günlük ihtiyaç kadar altını oradan alıyordu.