Herat'ta, Abdullah Zahid diye biri vardı ki, bayram günleri hariç, her gün oruç tutar, çok ibadet yaptığı için de herkes tarafından sevilir, sayılırdı.

Ahmed Namıki Cami hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" Herat'a gidince, Abdullah Zahid'in merak sardı içini.
Zira Onun, "büyük Veli" olduÄŸunu söylemiÅŸlerdi kendisine.

O akşam hanımına;
- Herat'a biri gelmiÅŸ, Veli diyorlar. Gidip bir göreyim, gerçekten Veli midir, öÄŸreneyim, dedi.

Hanımı kendisine;
- Bu niyetle gitmen doÄŸru deÄŸil, dedi.

- Neden?
- Çünkü o, gerçekten büyük Veli. "Allah dostları"nın yanına imtihan için gitmek uygun olmaz. Gideceksen, istifade etmeye niyetlen. Ve ne emrederse, yerine getir.

Ancak o, hoÅŸlanmadı bu sözlerden.
- Sen bu işlerden anlamazsın, dedi.
Ve giyinip çıktı evden.

Bir "Allah dostu"nu imtihana gidiyordu.
Nihayet gidip, girdi huzuruna.

Namıki Cami hazretleri ona;
- HoÅŸ geldiniz, dedi.
- HoÅŸ bulduk.

- Size bir ÅŸey söylesem yapar mısınız?
- Günah deÄŸilse yaparım elbette.

- Günah deÄŸil. Åžu karşıki kasaptan bir but kuzu eti al. Bakkaldan da biraz yaÄŸ, biraz da pekmez alıp, evine götür. Eti piÅŸir, pekmezi de koy sofraya. Oturup, hanımınla birlikte yiyin afiyetle.

Adam dudak büktü:
- Yemek nedir ki? Ben otuz senedir gündüzleri bir ÅŸey yemiyorum.

- Ey zahid! Sen dediğimi yap. Yemekten sonra da bizi vesile edip dua et. Muradın her neyse, inşallah kavuşursun, buyurdu.

- Peki, dedi isteksiz olarak.
Ve o şeyleri alıp gitti eve.

Hanımıyla birlikte yiyip, sonra da;
- Yâ ilahi, bu zatın hürmetine kalb gözümü aç. Åžehrin dört tarafında ne varsa hepsini göreyim, diye dua etti.

O anda açıldı kalb gözü.
Åžehrin içinde ne varsa, hepsini görüyordu artık.