Ahmed Yesevi "rahime-hullahü teâlâ" hazretleri, kepçe-kaşık imal edip onları satar, parasını talebenin ihtiyaçlarına kullanırdı.
Kendi öküzünü kullanırdı bu iÅŸ için.

Åžöyle ki, yaptığı kepçe ve kaşıkları öküzün heybesine doldurup, salardı onu çarşıya.
Hayvan, her gün pazar yerine gider, dolaşır, akÅŸamları eve dönerdi yine.

Ä°steyen, o heybeden istediÄŸini alıp, ücretini aynı heybeye koyardı.
Kendisi ise kalblere hayat sunan mübarek sohbetleriyle insanlara faydalı olurdu.

Åžöhreti artıp da gelenlerin sayısı "yüzbinler"i aşınca, kötü niyetliler ve kendisini çekemeyenler, bu büyük Velînin itibarını sarsmak için, hakkında iftiralar uydurup her tarafa yaydılar.

Daha çok Horasan'da yayıldı bu fitne.
Ahmed Yesevi hazretleri üzülüyordu.
Zira o yalanlara, bazı saf Müslümanlar da inanıyor, bu sebeple çeÅŸitli felaketlere duçar oluyorlardı.

Büyük Veli, o temiz kimseleri belalardan kurtarmak için talebesinden birine bir kutu verip;
- Bu kutuyu Horasandaki hasetçilere götür, teslim et, buyurdu.

Talebe;
- BaÅŸüstüne efendim, dedi.
Ve o mühürlü kutuyu alıp çıktı yola.

Horasanda, o fitneci insanları bulup, hocasının emriyle geldiÄŸini söyleyerek cebindeki kutuyu çıkarıp koydu önlerine.
Hasetçilerden kim varsa, bir haberle orada toplandılar.

Hepsi de kutuyu merak ediyor;
- Acaba içinde ne var? diyorlardı.

Merak ve heyecanla kutuyu açtılar.
Ä°çindekini görünce hayretten donakaldılar.

Zira kutu içinde, bir miktar "Pamuk", pamuÄŸun üzerinde de yanar vaziyette kıpkırmızı bir "AteÅŸ koru" duruyordu.

Bunu gören o hasetçilerin, mahcubiyetten baÅŸları öne eÄŸildi.
Yaptıklarına pişman oldular.

Ve toplanıp, huzuruna gittiler bu büyük Velinin.
Özür dileyip, sadık birer talebesi oldular hepsi de.