Ahmed Yesevi "rahime-hullahü teâlâ" zamanında Mervezi adında meşhur bir müderris vardı ki, bu büyük Veli'yi sevmiyor, hatta kalbinde düşmanlık besliyordu bu Allah dostu'na.

Çünkü iftiracılara aldanarak kötü bellemişti kendisini.
İnsanların dinini ifsat ediyor diye inandığından, Ona diş biliyor, haddini bildirmek için fırsat kolluyordu.

Ve verdi kararını.
Kendisine inanmış ilim ehli "dörtyüz kişi"yle gidip, imtihan edecekti güya.

Bunun için İslâmiyetten "üçbin mesele" seçtiler ki, kendilerince en zor meselelerdi bunlar.
Onları defterine yazmış,
ayrıca da ezberlemişti.

Ve bir sabah toplanıp geldiler.
Ve bir gurur içinde girdiler dergâha.

Mervezi, hâl hatır sormadan,
hatta selâm bile vermeden,
Büyük bir hırsla;
- İnsanların dinini ifsad eden sen misin? diye çıkıştı büyük Velîye.

Namıki Cami hazretleri sakindi.
Gayet yumuşak bir sesle;
- Efendim, uzak yoldan geldiniz. Hele şöyle oturup dinlenin. Görüşecek bir mesele varsa sonra görüşürüz, buyurdu.

Hiç böyle bir şey beklemiyorlardı.
Mağrur Mervezi çok mahcub oldu.

Ama vazgeçmedi imtihan etmekten.
Ertesi gün dergâha geldi.
Ve çıktı Ahmed Yesevi hazretlerinin vaaz kürsüsüne.
Hazırladığı o çetin sualleri sorup, güya zor durumda bırakacaktı bu büyük zatı.

Fakat o da ne?
Tek kelime bile konuşamıyordu.
Çünkü silinmişti zihnindeki bilgiler.
Suallerden birini bile hatırlamıyordu.

Defterini çıkardı hemen.
Oradan bakıp hatırlayacaktı güya.
Fakat defterdeki yazılar da silinmişti.
Bomboştu sayfalar.

O zaman anladı hata ettiğini.
Büyüklüğünü kabul edip, talebesi oldu.
Ve beş sene sonra, irşad için "mutlak icazet" aldı kendisinden.