Ahmed Yesevi "rahime-hullahü teâlâ" zamanında Mervezi adında meÅŸhur bir müderris vardı ki, bu büyük Veli'yi sevmiyor, hatta kalbinde düÅŸmanlık besliyordu bu Allah dostu'na.

Çünkü iftiracılara aldanarak kötü bellemiÅŸti kendisini.
Ä°nsanların dinini ifsat ediyor diye inandığından, Ona diÅŸ biliyor, haddini bildirmek için fırsat kolluyordu.

Ve verdi kararını.
Kendisine inanmış ilim ehli "dörtyüz kiÅŸi"yle gidip, imtihan edecekti güya.

Bunun için Ä°slâmiyetten "üçbin mesele" seçtiler ki, kendilerince en zor meselelerdi bunlar.
Onları defterine yazmış,
ayrıca da ezberlemişti.

Ve bir sabah toplanıp geldiler.
Ve bir gurur içinde girdiler dergâha.

Mervezi, hâl hatır sormadan,
hatta selâm bile vermeden,
Büyük bir hırsla;
- Ä°nsanların dinini ifsad eden sen misin? diye çıkıştı büyük Velîye.

Namıki Cami hazretleri sakindi.
Gayet yumuÅŸak bir sesle;
- Efendim, uzak yoldan geldiniz. Hele ÅŸöyle oturup dinlenin. GörüÅŸecek bir mesele varsa sonra görüÅŸürüz, buyurdu.

Hiç böyle bir ÅŸey beklemiyorlardı.
MaÄŸrur Mervezi çok mahcub oldu.

Ama vazgeçmedi imtihan etmekten.
Ertesi gün dergâha geldi.
Ve çıktı Ahmed Yesevi hazretlerinin vaaz kürsüsüne.
Hazırladığı o çetin sualleri sorup, güya zor durumda bırakacaktı bu büyük zatı.

Fakat o da ne?
Tek kelime bile konuşamıyordu.
Çünkü silinmiÅŸti zihnindeki bilgiler.
Suallerden birini bile hatırlamıyordu.

Defterini çıkardı hemen.
Oradan bakıp hatırlayacaktı güya.
Fakat defterdeki yazılar da silinmişti.
BomboÅŸtu sayfalar.

O zaman anladı hata ettiğini.
BüyüklüÄŸünü kabul edip, talebesi oldu.
Ve beÅŸ sene sonra, irÅŸad için "mutlak icazet" aldı kendisinden.