Ä°mam-ı Buhari "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerinin ilminin üstünlüÄŸü ve dininin bütünlüÄŸü her yere yayılınca, insanlar her taraftan yanına üÅŸüÅŸmeye baÅŸladı.

Ancak bazı kimseler haset ettiler.
Hakkında dedikodu çıkardılar.

O da NiÅŸabur'dan Buhara'ya göç etti.
İnsanlar, akın akın ziyaret etiler kendisini.

Oranın valisi bir memuruna;
- Git Ä°mama söyle, yanıma gelsin! diye emir verdi.

O görevli de gelip;
- Vâlimiz sizi huzuruna çağırıyor. Zira ilmi, bizzat aÄŸzınızdan dinlemeyi, çocuklarına da ders vermenizi istiyor, dedi.

büyük Ä°mam biraz düÅŸünüp;
- Benim Ona gitmem uygun olmaz. Zira ben kalkıp valinin ayağına gidersem ilmi zelil ederim. Ä°lim almak isteyen, ilmin yanına gelir. Âlim onun ayağına gitmez, buyurdu.

Ve ekledi:
- Çocukları da ders için buraya gelmeliler. Zira vaktimi onlara tahsis edersem, diÄŸer talebelere haksızlık olur.

Haberci dönüp, arzetti durumu.
Ancak bu cevap, nefsine ağır geldi valinin.
Gururuna dokundu.

Hatta fena halde öfkelenenip;
- Öyleyse terk etsin Buharayı! diye kükredi.

Hazret-i Ä°mam, çok üzüldüyse de, bir ÅŸey demedi.
Allahü teâlâya havale etti onu.

Bir ay geçmemiÅŸti ki, o vali "yolsuzluk" yapıp, alındı görevinden.
Ceza olarak bir merkebe bindirilip sokak sokak gezdirildi ÅŸehirde.
Ä°nsanlar yüzüne tükürdüler.

Çoluk çocuk bile hakaret etti kendisine.
Ve onun bu halinden, ibret aldı insanlar.

Hazret-i Ä°mam ise oradan çıkıp Semerkant'a gidiyordu ki, orada da hakkında dedikodu yapıldığını iÅŸitti yolda.
Bu insanların halinden çok üzülüp, daraldı temiz ruhu.

Bir gece, teheccüd namazının secdesinde,
- Yâ Rabbî ruhumu al! diye yalvardı.
O gece ayrıldı dünyadan.