Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri zamanında "rahime-hullahü teâlâ" bir genç vardı ki, bu büyük Veli'yi çok severdi.

Ama bazen nefsine uyup günah işlerdi.
Yine bir gün şeytana uyup günah olan bir iş yapıyordu ki, bu mübarek zatın sesini duyup toparlandı birden.

Zira o büyük Veli;
- Dur, yapma! O iş günahtır! diye seslenmişti kendisine.

Etrafına baktı, göremedi kimseyi.
Kimsecikler yoktu orada.
Oradan doğruca hocasının huzuruna koştu.

Büyük Veli onu görünce;
- Haram, ateş gibidir evladım. Rabbimiz, hiç yoktan yaratıp, bunca nimetleri vermişken, bir kul Ona karşı nasıl günah işleyebilir? buyurdu

EN AKILLI İNSAN

Bir gün de gençten biri;
- En akıllı insan kimdir efendim? diye sordu bu zata.

Cevaben;
- En akıllı insan, kendisini ateşten kurtarandır, buyurdu.

- Hangi ateşten efendim?
- Cehennem ateşinden tabii ki. Kendisini yanmaktan kurtaramayana hiç akıllı denilir mi evladım?

Genç başını salladı:
- Anladım efendim.

BİR KALBTE İKİ SEVGİ

Bir gün de bir başkası,
- Efendim, herkes tarafından sevilmek istiyorum. Ne yapayım? diye sordu.

Cevabında;
- Sevilmek istiyorsan, kendini sevme! buyurdu.

Ve açıkladı:
- Demem o ki, bir kalbte iki sevgi bulunmaz. İnsan ya "Allah"ı sever, ya da "kendisi"ni. Kendini sevmezsen, seni herkes sever. Seversen, kimse sevmez. Şimdi anladın mı?

- Anladım hocam.