Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri zamanında "rahime-hullahü teâlâ" bir genç vardı ki, bu büyük Veli'yi çok severdi.

Ama bazen nefsine uyup günah iÅŸlerdi.
Yine bir gün ÅŸeytana uyup günah olan bir iÅŸ yapıyordu ki, bu mübarek zatın sesini duyup toparlandı birden.

Zira o büyük Veli;
- Dur, yapma! O iÅŸ günahtır! diye seslenmiÅŸti kendisine.

Etrafına baktı, göremedi kimseyi.
Kimsecikler yoktu orada.
Oradan doğruca hocasının huzuruna koştu.

Büyük Veli onu görünce;
- Haram, ateÅŸ gibidir evladım. Rabbimiz, hiç yoktan yaratıp, bunca nimetleri vermiÅŸken, bir kul Ona karşı nasıl günah iÅŸleyebilir? buyurdu

EN AKILLI Ä°NSAN

Bir gün de gençten biri;
- En akıllı insan kimdir efendim? diye sordu bu zata.

Cevaben;
- En akıllı insan, kendisini ateşten kurtarandır, buyurdu.

- Hangi ateÅŸten efendim?
- Cehennem ateÅŸinden tabii ki. Kendisini yanmaktan kurtaramayana hiç akıllı denilir mi evladım?

Genç başını salladı:
- Anladım efendim.

BÄ°R KALBTE Ä°KÄ° SEVGÄ°

Bir gün de bir baÅŸkası,
- Efendim, herkes tarafından sevilmek istiyorum. Ne yapayım? diye sordu.

Cevabında;
- Sevilmek istiyorsan, kendini sevme! buyurdu.

Ve açıkladı:
- Demem o ki, bir kalbte iki sevgi bulunmaz. İnsan ya "Allah"ı sever, ya da "kendisi"ni. Kendini sevmezsen, seni herkes sever. Seversen, kimse sevmez. Şimdi anladın mı?

- Anladım hocam.