Bir gün Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerine bazı sevdikleri;
- Efendim, bu yüksek dereceye nasıl kavuÅŸtunuz? diye sordular.

Åžöyle anlattı:
Benim, tasavvufla hiç ilgim yoktu.
Evliyalık nedir, bilmiyordum.
Hiçbir tasavvuf kitabı da okumuÅŸ deÄŸildim.

Ama bir hasletim vardı.
Darda kalanların yardımına koşardım.
Dost düÅŸman ayırmaz, hatta kâfir-Müslüman demez, herkese hizmet için can atardım.
Ä°ÅŸte bu huyum sebebiyle, Hak teâlâ tasavvufun "en yüksek derecesi"ni ihsan etti bana.

Ve bir misal verdi:
Mesela medresede okurken üç arkadaşım vardı ki, hasta oldular bir zaman.
Onların hizmetini ben aldım üzerime.
Gece gündüz tedavileriyle uÄŸraÅŸtım.

Hastalıkları bana da sirayet etti.
Ama hizmeti bırakmadım.
Çünkü severek yapıyordum.

Bu, elimde deÄŸildi zira.
Hilkatimde vardı bu haslet.

Sizde benim gibi olun.
Çok faydasına kavuÅŸursunuz.

BEN HAKSIZIM DEYÄ°N!

Bir gün bazı gençler bu zata gelerek;
- Hocam bize nasihat eder misiniz, diye rica ettiler.

Onlara cevaben;
- Ä°nsanların kaybettiÄŸini bulmaya çalışın, buyurdu.

Sordular:
- O nedir ki efendim?
- Sevgi ve samimiyet. Sertlikle bir yere varılmaz. Ä°nsanlarla iyi geçinin. Bir ihtilafa düÅŸerseniz; "Ben haksızım" deyin.

- Neden efendim?
- Çünkü Peygamberimizin müjdesi var bu konuda.

- Ne müjdeliyor hocam?
- Böyle yapana Cennette büyük bir "köÅŸk" verileceÄŸini müjdeliyor ve "Kefili de benim" buyuruyor.