Behaeddin Buhari "kuddise sirruh" hazretleri, anlatıyor:

Tasavvufa girdiÄŸim ilk günlerde, sohbet eden iki mümin görseydim, yanlarına sokulup dinlerdim.
EÄŸer "ahiret"ten ve "ölüm"den bahsediyorlarsa, ferahlardım.

Yok eÄŸer "dünyalık" ÅŸeylerden konuÅŸuyorlarsa, terkederdim o yeri.

Bir gün de, kumarhaneye düÅŸtü yolum.
Girip kumar oynayanları seyre koyuldum.

Onlardan iki kiÅŸi vardı ki, kendilerinden geçmiÅŸ halde oynuyorlardı. Hatta öyle dalmışlardı ki oyuna, benim girdiÄŸimi bile farketmediler.

Birisi peÅŸpeÅŸe oyun kaybediyor,
yine de vazgeçmiyordu kumardan.

Ne kadar para varsa, kaybetti hepsini.
Sonra diÄŸer dünyalıklarını koydu ortaya.
Onları da kaybetti.
Dünyalık hiçbir ÅŸeyi kalmadığı halde yine devam ediyordu kumara.

O kumarbazın hali, bana ibret oldu.
Zira her ÅŸeyini kaybetse de, yine devam ediyordu.

Kendi kendime;
"Demek ki insan, haram olsa bile, o iÅŸe hırsla devam edebiliyor" diye düÅŸündüm.

Öyleyse ben de "Hak yolunda" böyle gayret edeyim, diye karar verdim o gün.
"Nefsimi ezmek" için, daha bir gayretle çalıştım.

Her şeyde dine uyup, fırsat vermedim nefsime.
Zira bu yolda "nefse muhalefet" etmekle ilerleneceÄŸini iyi biliyordum.

Velhasıl bu yolda ne edindimse, "nefsimle mücadele" etmekle edindim.
Ve ÅŸunu iyi anladım ki, kiÅŸi, nefsini ayaklar altına almadıkça bu yolda asla ilerleyemez.
Ve anladım ki, bu nefsi en ziyade tahrib eden ÅŸey, "Ä°slâmiyete sıkı sarılmak"tır.

Bir haramı yapmamak ve bir farzı yapmak, nefsin ezilmesinde çok tesirlidir.
Ve insan, her iÅŸinde Ä°slâmiyyete tam uysa, bir yıllık riyazetten nefsi daha çok tahrib eder.

Velhasıl ÅŸu kâinatta ne varsa, hepsinden bir fayda gördüm.
Ama nefsimden asla.