Behaeddin-i Buhari "kuddise sirruh" hazretleri, büyük Velîlerdendin.

Kendisi anlatıyor:
- Bir kış günü idi ki, birden "aşk-ı ilahi" kapladı beni.
Kendimden geçmiş halde dağlara çıktım.
Ve yalın ayak baş açık dolaştım oralarda.

Öyle ki, ayaklarım yarılıp parçalandı.
Ve delinip kanlar aktı dikenlerin yerinden.

Bu halde iken;
"Gideyim, hocam Emir Külal'in dizi dibinde oturup, tesirli sohbetinden istifade edeyim" diye düşündüm.

Ve büyük bir iştiyakla koşup katıldım sohbete.

Fakat hocam beni görünce;
- Kimdir bu? Niçin bana sormadan içeri aldınız? Derhal çıkarın onu buradan! diye emretti hemen.

Talebeler kalkıp, beni kolumdan tutarak dışarı attılar.
Bu hakaret, çok zor geldi nefsime.

Ama ben;
- "Ey nefsim! Bu davranış gücüne gitti. Ama bilesin ki, sen daha ağırlarına lâyıksın. Sen şimdi kızıp, burayı terketmek istiyorsun. Ama hayır, gitmeyeceğim. Çünkü bu büyüklerin her işinde hikmet vardır" dedim kendi nefsime.

Ve başımı o eşiğe koyup yattım.
Fecir sökene kadar bekledim bütün gece.
Üstüme, lapa lapa kar yağdı.
O karların altında, kayboldu vücudum.

Sabahleyin hocam Emir Külal, kapıyı açıp da abdest için dışarı çıkacaktı ki, eşik dibinde birikmiş kar yığınını gördü.

Ve tam başımın üstüne bastı mübarek ayağını.
Ama bir canlının üzerine bastığını anlayınca, hızla geri çekip;
- Kimdir, bu kar altında yatan? buyurdu.

Ve elini uzatıp kaldırdı beni eşikten.
İçeri alıp çok dualar etti bana.
İltifatlarda bulundu.

Ayağımdaki dikenleri, eliyle çıkarıp, merhametle bir nazar etti bana.
İşte, ne oldu ise, o anda oldu.
O nazarla, tasavvufun "en yüksek derecesi"ne çıkmış oldum.