Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" Emir Hüseyin adındaki bir talebesi ÅŸöyle anlatıyor:

Ben, Kasr-ı arifan'da çiftçilik yapıyordum.
Ama Müslümanlıkla pek ilgim yoktu.
Tam bir cehalet içinde geçiriyordum ömrümü.

Hayatı, yiyip içip yatmaktan ibaret zannediyordum.
Behaeddin-i Buhari hazretleri bizim mahallemizde ikamet eder, sık sık karşılaşırdık yolda kendisiyle.

Bana tebessüm ederdi her seferinde.
Bu da çok hoÅŸuma giderdi benim.
Onun için çok sevmiÅŸtim kendisini.
Bir gece, rüyamda gördüm Onu.

Bana bir ayna verip;
- Åžu aynada kendine bak! buyurdu.

Aynayı alıp baktım.
Fakat çok "çirkin" gördüm suretimi.
Öyle ki, iÄŸrendim kendimden.

Ertesi gün, yolda karşılaÅŸtık yine.
Yanıma yaklaşıp sordu:
- Rüyada sana o aynayı kim verdi?
- Siz verdiniz efendim.

- Peki kendini neden çirkin gördün acaba?
- Bilmiyorum efendim.

- Hiç merak etmedin mi sebebini?
- Ettim ama…

Buyurdu ki:
- Namaz kılmadığın için çirkin gördün kardeÅŸim. EÄŸer namazlarını güzel kılsaydın, "çok güzel" görürdün kendini aynada.

O gün namaza baÅŸladım.
Ve bırakmadım bir daha.

UYANDIRMAYA KIYAMADI

Bir gün de evin kedisi gelip yattı bu zatın paltosunun eteÄŸine.
Ve uyudu.

Bir müddet sonra namaz vakti geldi.
Camiye gitmek için kalkmak isteyince, bu durumu farketti mübarek zat.
Bir müddet uyanmasını bekledi.
Ancak uyanmadı hayvan.

Uyandırmaya da kıyamadı.
Ne yaptı biliyor musunuz?

Yattığı yeri kesti ve kalkıp namaza gitti.
Gelince, o parçayı tekrar dikti paltosuna.