Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" Emir Hüseyin adındaki bir talebesi şöyle anlatıyor:

Ben, Kasr-ı arifan'da çiftçilik yapıyordum.
Ama Müslümanlıkla pek ilgim yoktu.
Tam bir cehalet içinde geçiriyordum ömrümü.

Hayatı, yiyip içip yatmaktan ibaret zannediyordum.
Behaeddin-i Buhari hazretleri bizim mahallemizde ikamet eder, sık sık karşılaşırdık yolda kendisiyle.

Bana tebessüm ederdi her seferinde.
Bu da çok hoşuma giderdi benim.
Onun için çok sevmiştim kendisini.
Bir gece, rüyamda gördüm Onu.

Bana bir ayna verip;
- Şu aynada kendine bak! buyurdu.

Aynayı alıp baktım.
Fakat çok "çirkin" gördüm suretimi.
Öyle ki, iğrendim kendimden.

Ertesi gün, yolda karşılaştık yine.
Yanıma yaklaşıp sordu:
- Rüyada sana o aynayı kim verdi?
- Siz verdiniz efendim.

- Peki kendini neden çirkin gördün acaba?
- Bilmiyorum efendim.

- Hiç merak etmedin mi sebebini?
- Ettim ama…

Buyurdu ki:
- Namaz kılmadığın için çirkin gördün kardeşim. Eğer namazlarını güzel kılsaydın, "çok güzel" görürdün kendini aynada.

O gün namaza başladım.
Ve bırakmadım bir daha.

UYANDIRMAYA KIYAMADI

Bir gün de evin kedisi gelip yattı bu zatın paltosunun eteğine.
Ve uyudu.

Bir müddet sonra namaz vakti geldi.
Camiye gitmek için kalkmak isteyince, bu durumu farketti mübarek zat.
Bir müddet uyanmasını bekledi.
Ancak uyanmadı hayvan.

Uyandırmaya da kıyamadı.
Ne yaptı biliyor musunuz?

Yattığı yeri kesti ve kalkıp namaza gitti.
Gelince, o parçayı tekrar dikti paltosuna.