Behaeddin-i Buhari "kuddise sirruh" hazretlerinin sevdiklerinden Emir Hüseyin adında biri anlatıyor:

Hocam beni Buhara'ya göndermiÅŸti.
Kasr-ı arifan'dan çıktım yola.

Yolda, kendi kendime;
- Ey nefsim, sen ne zaman ıslah olacaksın? Senin ÅŸerrinden ne zaman kurtulacağım? MeÄŸer sen, ne hain, ne alçakmışsın. Hatta sen yüzbin ÅŸeytandan daha zararlıymışsın" diyerek nefsimi azarlıyordum.

O esnada "nur yüzlü" bir ihtiyar çıktı karşıma.
- Selâmün aleyküm evlat.
- Aleyküm selâm beybaba.

- Nefsini mi azarlıyorsun böyle.
- Ee, evet efendim.

- Ä°yi ama sen sana düÅŸeni yaptın mı önce?
- Neyi mesela efendim?

- Dinini güzel öÄŸrendin mi ve öÄŸrendiklerinle amel ediyor musun? Evet, nefs-i emmaren çok alçak, pek haindir. Ama yola gelmesi, senin gayretine baÄŸlı, dedi.

Ve ekledi:
- Hak teâlâ sana bir "mürÅŸid-i kâmil" tanıttı. Sen, her iÅŸini Ona danışıyor musun? Ona tam tâbi oluyor musun? Nefisten kurtulmanın çaresi budur iÅŸte.

O zattan nasihat istedim.
- Hocan ne emrederse, can-ü gönülden yap. Nefsine zor gelse de yap. Zira kurtulman, Ona tâbi olmaya baÄŸlı. Bunu yapabilirsen, nefsini temizlersin. Ä°tiraz edersen, bir milim yol alamazsın, dedi.

Ve ekledi:
- Hocanın emirlerini, tevil etmeden yerine getir. Nefsine değil, Ona uy.

Bunları söyleyip kayboldu gözden.
Ne güzel nasihatler etmiÅŸti bana.
Sözlerini kalbime yazdım.

Ve çeki düzen verdim hâlime.
Ama kimdi bu zat?
Çok merak etmiÅŸtim.

DönüÅŸte hocam sordu bana:
- O nasihatları yapanı tanıdın mı?
- Tanımadım efendim.

Buyurdu ki:
- O, "hazret-i Hızır"dı oğlum.