Behaeddin-i Buhari hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" aÅŸk derecesinde seven talebesi Emir Hüseyin ÅŸöyle anlatıyor:

Hocam bir gün bana bakıp;
- Bak oÄŸlum, ben yarın bir dostumu görmeye gideceÄŸim. Ä°nÅŸallah onbeÅŸ güne gelirim. Ben gelinceye kadar ayrılığıma sabret, buyurdu.

Ve o sabah, bir kısım talebeyle birlikte ayrılıp gittiler.
Ama ben, çok üzülmüÅŸtüm.
Zira hiç dayanamıyordum Hocamın ayrılığına.

O gidince, kalbim de yerinden kopup Onunla beraber gitmiÅŸti sanki.
Nasıl dayanacaktım bu firaka yâ Rabbî?
Onun ayrılığıyla tutuştu, yandı kalbim.

Bu firakla ağlıyordum.
Dergâhta, talebeden biri de benim bu hâlime dayanamayıp, o da aÄŸlıyordu.

Ona derdimi açıp;
- Ä°nÅŸallah hocam bu hâlimi anlayıp seferden geri döner, dedim.
- Ä°nÅŸallah, dedi o da.

Ertesi gün duydum ki, hocam geri dönmüÅŸ seferden.
Az sonra heybetle geldi yanıma.

- OÄŸlum ben sana, onbeÅŸ gün sabret, demedim mi? Niçin sabretmedin? Ve niçin "muhabbet dağı"nı set çektin önümüze? buyurdu.
Boynumu büktüm.

Sonra talebe arkadaşıma sordu:
- Dün gece, bu bizden bahsedip birÅŸey demiÅŸ miydi?
- Evet hocam, hep sizi anıp aÄŸlıyordu. Bir ara da; "Ä°nÅŸallah yarı yoldan dönüp gelir" demiÅŸti.

Hocam ona;
- Ä°ÅŸte bu derece çok muhabbet, "DaÄŸ" gibi önümüze dikildi. Onu aşıp da gidemedim. Mecburen geri döndüm, buyurdu.

O anda hocama baktım.
Heybetinden kalbime korku düÅŸtü.
Ayaklarına düÅŸüp, af diledim.

Çok ÅŸükür affetti ve;
- Evladım, benden ayrı kalınca, beni seninle düÅŸün. Çünkü ben, senden ayrı deÄŸilim. Ne zaman beni ansan, o anda yanındayım, buyurdu.