Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" bir talebesi ÅŸöyle anlatıyor:

Benim Kasr-ı arifan'da bir bostanım vardı.
Orada sebze meyve yetiÅŸtiriyordum.

Derken sulama zamanı geldi.
Ama nehirde bir damla su yoktu.
"Ne yapacağım?" diye düÅŸünürken hocam teÅŸrif etti bostana.

Etrafa ÅŸöyle bir bakıp;
- Sulama vakti geldi mi? buyurdu.
- Evet efendim, dedim. Tam zamanıdır.

- Peki niçin sulamıyorsun?
- Su yok hocam. Ben de onu düÅŸünüyordum az önce.

- Sen git, bostanın su yolunu aç. Allah sana, ihtiyacın kadar su verir, buyurdu.

Çok sevinip;
- BaÅŸüstüne efendim, dedim.

Ve gidip açtım su yollarını.
Sabaha kadar bekledim.

Tam fecir söküyordu ki, uzaklardan bir "su sesi" geldi kulağıma.
Ses gittikçe çoÄŸaldı ve büyük bir ÅŸarıltıyla girdi bostana.
Çok sevinip, suladım bostanı.
Sonra hocamın huzuruna vardım.

Beni görünce sordu:
- Bostanı suladın mı oğlum?
- Evet efendim, çok ÅŸükür. Ama anlamadığım bir ÅŸey var.

- Nedir o?
- Dün gece suyun geldiÄŸi ırmaÄŸa gittim. Kupkuru idi. Bu su nereden geldi acaba?

Bana bakıp;
- Bu, Allah'ın ihsanıdır, ama kimseye anlatma, buyurdu.

ÅžEYTAN NÄ°ÇÄ°N SEVÄ°NMÄ°Åž?

Bir gün de ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Salihlerden biri, ÅŸeytanı görüp;
- Senin gibi mel'un olmak istiyorum, ne yapayım? diye sordu.

Ä°blis sevinip;
- Benim gibi olmak istersen, namaza önem verme ve doÄŸru yalan, herÅŸeye yemin et! dedi.

Bunun üzerine o kiÅŸi;
- Hiçbir namazı bırakmayacağım ve artık yemin etmeyeceÄŸim, dedi.