Behaeddin-i Buhari hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir sohbetinde ÅŸunu anlattı:

Bir gün Kâbe yanında oturuyordum.
Ak sakallı, ihtiyar birini gördüm ki, Kâbe'nin örtüsüne sarılmış aÄŸlıyor ve;
- Yâ Rabbî! yâ ilahi! diye yalvarıp gözlerinden kanlı yaÅŸlar akıtıyordu.

Kalbine nazar ettim.
"Dünya iÅŸleri"ni düÅŸünüyor,
malını, parasını hesab ediyordu.

Gözleri aÄŸlıyorsa da,
kalbi, "dünya" ile meÅŸguldü.
Ä°çi, dışına uymuyordu.

Hac'dan sonra, Mina'ya uğradık.
Mina çarşısında bir genç gördüm ki,
büyük çapta ticaret yapıyor,
bir anda "yüzbin altın" deÄŸerde
mal alıp veriyordu.

Kalbine nazar ettim.
Her an Rabbini zikrediyordu.

Dünya iÅŸiyle meÅŸgul gibi görünse de,
bir an unutmuyordu Rabbini.

Bu haliyle Kâbe'deki adamdan üstündü.
Çünkü bu, kendini ticarete vermiÅŸse de, "dünya muhabbeti"ni kalbine sokmamıştı.

Büyük çapta ticaret yapıyordu.
Ama kalbi Ä°slâmiyetin emirlerini düÅŸünüyordu.
"Günah iÅŸlerim" korkusuyla kalbi titriyordu.

EHL-Ä° SÜNNETÄ°N ÜSTÜNLÜÄžÜ

Bu zat bir gün sevdiÄŸi bir gence;
- Evladım, en mühim ÅŸey, "Ehl-i sünnet" üzere iman etmektir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Böyle olan Müslümanlara müjdeler olsun.

Delikanlı sordu:
- Ehl-i sünnet neden kıymetlidir efendim?

Buyurdu ki:
- Çünkü bu fırkada olanlar "Cehennem"e hiç girmeyecekler. Sonra mahÅŸer yerinde herkes çıplak hoÅŸrolurken, onlar elbiseli olacak.

- BaÅŸka efendim?
- MahÅŸerde herkes binbir sıkıntı, azab ve izdiham içinde "bin sene" beklerken, ehl-i sünnet mücahitleri o bin seneyi "Cennet"te geçirecekler, yetmez mi?