Alaaddin-i Attar "rahime-hullahü teâlâ" anlatıyor:

Bir gün, hocamız Behaeddin-i Buhari hazretleri dergâhın odunluğa baktı.

Sonra bize dönüp;
- Çokça odun toplayıp, odunluğu doldurun, buyurdu.

Ve ekledi:
- Hatta acele edin ki, hiç belli olmaz. Birden kış bastırırsa, yakacaksız kalır, sıkıntı çekeriz.

Biz talebeler;
- Başüstüne efendim, deyip koştuk odun toplamaya.
Ve odunluğu tıka basa doldurduk.

Az sonra bir kar yağışı başladı ki, yıllarca olmamıştı böyle kış Buhara'da.
Kırk gün durmadan yağdı.

Buna rağmen o kışı rahat geçirdik.
Çünkü dinlemiştik hocamızın sözünü.
Nitekim büyüklerimiz; "Söz dinleyen, kazanır" buyurmuşlardır.

DİLİNİ ARI SOKTU

Bir talebesi de şöyle anlatıyor:

Bir gün arkadaşlarla oturuyorduk.
Lakin aramızda yabancı biri vardı ki, bilmiyordu Hocamızın büyüklüğünü.
Aleyhinde laf etmeye başlıyordu ki, uyardık kendisini.

İkaz ettik güzelce.
- Allah dostlarına sataşanlar iflah etmez, dedik.

Ama o dinlemedi.
Devam etti aleyhinde atıp tutmaya.

Bir daha ikaz ettik.
- Sus, pişman olursun, dedik.

Ama dinlemedi yine.
Tam konuşuyordu ki, bir "arı" gelip girdi ağzından içeri.
Ve dilini öyle soktu ki, anında şişti dili.

Büyük acı ve ızdırap duydu.
Artık bir kelime konuşamıyordu.

Kendisine;
- Gördün mü, o büyük zat hakkında öyle konuşursan, olacağı buydu, dedik.

O zaman pişman oldu yaptığına.
Kalbindeki soğukluk, "Sevgi"ye döndü.
Az önce, hakaretler savururken, şimdi "Onun muhabbeti"yle yanar oldu.