Alaaddin-i Attar "rahime-hullahü teâlâ" anlatıyor:

Bir gün, hocamız Behaeddin-i Buhari hazretleri dergâhın odunluÄŸa baktı.

Sonra bize dönüp;
- Çokça odun toplayıp, odunluÄŸu doldurun, buyurdu.

Ve ekledi:
- Hatta acele edin ki, hiç belli olmaz. Birden kış bastırırsa, yakacaksız kalır, sıkıntı çekeriz.

Biz talebeler;
- BaÅŸüstüne efendim, deyip koÅŸtuk odun toplamaya.
Ve odunluğu tıka basa doldurduk.

Az sonra bir kar yağışı baÅŸladı ki, yıllarca olmamıştı böyle kış Buhara'da.
Kırk gün durmadan yaÄŸdı.

Buna raÄŸmen o kışı rahat geçirdik.
Çünkü dinlemiÅŸtik hocamızın sözünü.
Nitekim büyüklerimiz; "Söz dinleyen, kazanır" buyurmuÅŸlardır.

DÄ°LÄ°NÄ° ARI SOKTU

Bir talebesi de ÅŸöyle anlatıyor:

Bir gün arkadaÅŸlarla oturuyorduk.
Lakin aramızda yabancı biri vardı ki, bilmiyordu Hocamızın büyüklüÄŸünü.
Aleyhinde laf etmeye başlıyordu ki, uyardık kendisini.

Ä°kaz ettik güzelce.
- Allah dostlarına sataşanlar iflah etmez, dedik.

Ama o dinlemedi.
Devam etti aleyhinde atıp tutmaya.

Bir daha ikaz ettik.
- Sus, piÅŸman olursun, dedik.

Ama dinlemedi yine.
Tam konuÅŸuyordu ki, bir "arı" gelip girdi aÄŸzından içeri.
Ve dilini öyle soktu ki, anında ÅŸiÅŸti dili.

Büyük acı ve ızdırap duydu.
Artık bir kelime konuşamıyordu.

Kendisine;
- Gördün mü, o büyük zat hakkında öyle konuÅŸursan, olacağı buydu, dedik.

O zaman pişman oldu yaptığına.
Kalbindeki soÄŸukluk, "Sevgi"ye döndü.
Az önce, hakaretler savururken, ÅŸimdi "Onun muhabbeti"yle yanar oldu.