Bir sene Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sevdiklerinden bir gurup Müslüman Beytullah'ta tavaf yapıyor, bu büyük Veli de bulunuyordu yanlarında.

Onlar Mina'da kurban keserken, Behaeddin-i Buhari hazretleri onlara bakıp;
- Bizim de kurban kesmemiz lazım. Ama biz, belki oğlumuzu kurban ederiz, buyurdu.

Bu sözden bir ÅŸey anlamadılar.
Ama yine de; "Muhakkak bir hikmeti vardır" dediler içlerinden.

O günün tarihini yazdılar bir yere.
Hac dönüÅŸü Buhara'ya geldiklerinde duydular "acı haber"i.
Evet, büyük Veli'nin sevgili oÄŸlu vefat etmiÅŸti.

Taziyeye gelenlere;
- OÄŸlumun vefatiyle de Resulullaha tâbi oldum. Çünkü Onun da oÄŸlu vefat etmiÅŸti, buyurdu.

Ve ilave etti:
- O Resulün başından ne geçtiyse, aynen benim de başımdan geçti. Onun yapmış olduÄŸu her iÅŸi ben de yaptım. Bir tek sünneti bile terk etmedim hayatımda.

KÄ°MSENÄ°N KALBÄ°NÄ° KIRMAYIN

Bir gün bazı gençlere;
- Hiç kimsenin kalbini kırmayın. Çünkü kalb kırmak haramdır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kâfirin de kalbini kırmak caiz deÄŸildir.

Åžöyle devam etti:
- Kendi nefsinize istediÄŸinizi söyleyin. "Kâfir" deyin, "alçak" deyin, "fasık" ve "facir" deyin. Ama kimseyi incitmeyin. Çünkü gönül, Allahü teâlâya çok yakın olup, yaratılışta mis gibi temiz ve saÄŸlıklıdır. Onu, sonra düÅŸmanlar hasta etmiÅŸtir.

- Hangi düÅŸmanlar efendim? dediler.
- Nefis, ÅŸeytan ve kötü arkadaÅŸlar.

- Bunlardan korunmanın çaresi yok mu efendim?
- Var tabii. Bir tek çaresi var.

- O nedir hocam?
- İyilerle beraber olmaktır.