Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" en büyük talebesi Alaeddin-i Attar hazretleridir "rahmetullahi aleyh".

O zat anlatıyor:
Son gün huzuruna girdiğimde;
- Alaeddin! Benim için bir mezar kazıp hazır edin! buyurdu.

- Başüstüne efendim, dedim.
Ve çıkıp ifa ettim bu emrini.

Sonra huzurlarına gelip;
- Kabir yeri hazırdır, diye arzettim.

O ara hastalığı fazlalaştı.
Vefat edeceğini anlamıştık.
Birimiz Yasin-i şerifi okudu sesli olarak.
O da tekrar ediyordu.

Bir ara, ellerini ileri uzatıp,
uzun uzun dualar etti.

Yasin-i şerifin yarısına gelinmişti ki,
bazı nurlar peyda oldu odada.

Büyük Veli, ellerini yüzüne sürdü.
"Kelime-i tevhid"i söyleyip teslim etti ruhunu.

İHLASSIZ AMELLER

Bir gün, sevdiği bir gence;
- Evladım, ihlas çok mühimdir. Her ne yaparsan, mutlaka ihlasla yap! buyurdu.

Delikanlı sordu:
- İhlas nedir efendim?
- İhlas, samimiyet demektir. Yani niyetin halis, temiz olmasıdır, buyurdu.

Ve daha açıkladı:
- İhlas, her yaptığını, sadece "Allah için", yani O emrettiği için yapmak, karşılığında dünyalık bir menfaat beklememektir.

Genç sordu:
- İhlassız yapılırsa ne olur efendim?

Sevgiyle baktı gence:
- Sen "sahte para" ile çarşıya gitsen, o para ile bir şey satın alabilir misin evladım?
- Alamam tabii hocam.

- İşte ihlassız ameller de böyledir. Geçmez o gün. "Eski paçavra" gibi sahibinin suratına çarpılır ve "Sen bu ameli kim için yaptınsa, karşılığını git ondan iste" denir. Tabii eli boş kalır o kişinin.