Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", çocukken, akranları gibi sokakta oynamıyordu.

Bir gün arkadaÅŸları;
- Sen niçin bizimle oynamıyorsun? dediler.

Cevabında;
- Biz bu dünyaya oyun için gelmedik, dedi.

GençliÄŸinde, Hire'ye gitmiÅŸti bir zaman.
Orada Yakub-i Çerhi adını iÅŸitti birinden.

Görmeden çok sevdi Onu.
Onun muhabbetiyle yandı, tutuştu.
Ve Onu görmek için çıktı evden.

Huzuruna girince, çok sevgi ve iltifat gördü.
"Ä°ÅŸte aradığım bu zat" diye geçirdi gönlünden.

Yakub-i Çerhi hazretleri de Onu görür görmez, farketti kalbindeki cevheri.
Ona, Behaeddin-i Buhari hazretlerinden uzun uzun bahsedip;
- İşte yolumuzun rehberi bu zattır, buyurdu.

Sonra elini uzatarak;
- Åžimdi kalk, benimle müsafaha et! buyurdu.

Ubeydullah-ı Ahrar biraz tereddüt edince;
- Yüzüme bak! buyurdu.

Bakınca, cemalini öyle nurlu gördü ki,
sarılıp kucaklamak istedi o zaman.

Yakub-i Çerhi hazretleri de Ona;
- Bu eli, Behaeddin-i Buhari tutmuÅŸ ve; "Senin elin, benim elimdir. Senin elini tutan, benim elimi tutmuÅŸ demektir" buyurmuÅŸtur, dedi.

Ve ekledi:
- Bu el, Onun elidir. Haydi müsafaha et. Bu nimet sana nasib oldu.

Hürmet ve muhabbetle öptü elini.
Üç ay hizmet edip, "icazet" aldı bu büyük Veli'den.

EDEB, HADDÄ°NÄ° BÄ°LMEKTÄ°R

gencin biri, bu zata;
- Efendim, edeb nedir? diye sordu.

Cevaben;
- Edeb, haddini bilmek, yani Ä°slâmın çizdiÄŸi hududa riayet etmektir, buyurdu.

Ve daha açıkladı:
- Allahü teâlânın emir ve yasaklarını gözetmekten daha üstün edeb yoktur ve olamaz.