Behaeddin-i Buhari "kuddise sirruh" hazretleri, talebesinden birini bir yere göndermiÅŸti.
O talebe, iÅŸini halledip geri dönüyordu ki,
yorulup, bir aÄŸaç gölgesinde oturdu.
Ve uyuyakaldı oracıkta.

Derin bir uykuya dalmıştı ki,
rüyasında, bu büyük Velîyi gördü.
Ancak çok heybetliydi mübarek zat.

Kendisine hiddetle yaklaşıp;
- OÄŸlum, burası tehlikeli yer. Etrafta aç kurtlar dolaşıyor. Hemen kalk ve acele uzaklaÅŸ buradan! buyurdu.

Uyanıp, açtı gözlerini.
Fakat o da ne?
Ä°ki aç kurt, hızla kendisine doÄŸru gelmiyor mu?

Korkudan fırlayıp kalktı.
Ve hızla uzaklaştı oradan.
Hiç mola vermeden yürüdü devamlı.

Akşam vakti Kasr-ı arifan'a vardı.
Bir de ne görsün.
Hocası Behaeddin-i Buhari hazretleri yola çıkmış, merakla kendisini bekliyor.
KoÅŸtu ve hürmetle öptü elini.

Büyük Veli;
- Bizi korkuttun. Tehlikeli yerlerde hiç yatıp da uyunur mu evladım? buyurdu.
Genç talebe bir daha ÅŸaşırdı.

HASTALIKTA ŞİFA VARDIR

Bu zat, hasta bir genci ziyaret edip;
- Hastalıkta şifa vardır, buyurdu

Delikanlı anlamadı.
- Nasıl şifa hocam?

- Åžöyle ki, hasta, hastalığından dolayı ÅŸikâyet etmez ve sabrederse, günahları affolur. Ayrıca çok da sevap kazanır, buyurdu.

Ve ÅŸöyle devam etti:
- Sonra hastanın kalbi kırık olur, duaları makbuldür. Hasta, günah iÅŸlemeyi düÅŸünemez. Åžifa vermesi için Allah'a yalvarır daima. Hem sonra hasta, "ölüm"ü daha çok hatırlar. "Ahiret"i düÅŸünür, günahlarına "tövbe" eder. Bu yüzden Allah'a daha yakın hisseder kendini.

Åžöyle bitirdi:
- Bütün bunlar "ÅŸifa"dır iÅŸte. Manevi ÅŸifa yani.