Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" Abdullah-ı Hacendi adındaki bir sevdiÄŸi ÅŸöyle anlatıyor:

GençliÄŸimde; "Bir mürÅŸidim olsa da, Ona bol bol hizmet etsem" diyordum.
Bu arzum dayanılmaz hâl alınca, Hakim-i Tirmizi hazretlerinin kabrine varıp, ruhundan yardım istedim.

Sonra uyku bastırdı beni.
Uyuyup çok heybetli iki kiÅŸi göründü bana rüyada.

Bir tanesi, bana bakıp;
- Ben, Hakim-i Tirmizi'yim, bu zat da Hızır "aleyhisselâm"dır. Sen, bir mürÅŸid arıyorsun. Ama hiç arama, buralarda bulamazsın, buyurdu.

- Nerede bulurum? dedim.
- Oniki sene sonra, Kasr-ı arifan'a git. Orada Behaeddin-i Buhari adında bir Evliya zat gelecektir ki, senin mürÅŸidin o olacak, buyurdu.

Uyanıp, o mürÅŸidi beklemeye baÅŸladım.
Birkaç sene sonra iki kimseye rastladım ki, tasavvuftan konuÅŸuyor ve; "Ä°nsan, asla mürÅŸitsiz olamaz" diyorlardı.

Yanlarına sokulup;
- Ben de mürÅŸit arıyorum. Bana bu konuda yardımcı olur musunuz? dedim.
- Falan köye git. Orada bir mürÅŸit var, dediler.

O köye gidip, o zatı buldum.
Gerçekten Evliya olduÄŸu belliydi.
Ama hiç ilgi göstermedi bana.
Çok üzüldüm.

"Niçin bana iltifat etmiyor?" diye düÅŸünürken, bana bakıp;
- Senin nasibin, Buhara'da gelecek olan Behaeddin-i Buhari hazretleridir, dedi.

Ondan da ayrılıp, beklemeye devam ettim.
Ä°lk mürÅŸit aramaya baÅŸladığım günden sonra "oniki sene" geçmiÅŸti ki, büyük bir hevesle Buhara'ya gittim.
O zatı bulup girdim huzuruna.

Beni görünce tebessüm edip;
- HoÅŸ geldin ey Abdullah! Ama oniki senenin bitmesine daha üç gün var, sen biraz erken geldin, buyurdu.

Ve daha ilk sohbette, "dünya muhabbeti"ni çekip aldı kalbimden.
Az zaman sonra da açıldı kalb gözlerim.