Behaeddin-i Buhari hazretleri, "rahime-hullahü teâlâ" bir gün sevdiÄŸi bir talebesine;
- Evladım, her zaman beni yad et, hatırından hiç çıkarma, buyurdu.

O talebe anlatıyor:
Hocamın bu emri mucibinde,
Onu unutmamaya çalışırdım.

Bir sene, babamla Hac yoluna çıkmış ve Hirat'a ulaÅŸmıştık.
Oranın meraklı yerlerini gezerken,
bir an için unuttum hocamı.

Unutmamla birlikte,
bütün güzel hallerim gitti.
Sanki feyz kesilmiÅŸti.
Kendimi, kupkuru bir odun gibi hissettim.
Ne aşk kaldı kalbimde, ne de sevgi.

Babam bunun farkına varıp;
- Ä°stersen seni baÅŸka bir Veli'ye götüreyim, dedi.

- Hayır, olmaz dedim. Bu hâl, benim bir kabahatimden oldu.

- Ne kabahati oÄŸlum?
- Ben hocamdan gafil oldum. Bu yüzden bunlar oldu.

Haccımızı yapıp dönünce,
hocamın huzuruna vardım.

Beni görür görmez;
- Ey oÄŸlum! Hirat'ta, beni unuttun. Geçi biz kasıtsız yapılan kusurları görmeyiz. Ama dostu unutmak, dostluÄŸa sığar mı? Seven, hiç sevdiÄŸini unutur mu? buyurdu.

Ve ilave etti:
- O Veli'ye gitseydin, hiç faydası olmazdı. Çünkü sen, bu menba'dan feyz alıyorsun. Benim talebelerim, benim oÄŸlum gibidirler. BaÅŸkasının, onlara tasarruf haddi yoktur.

ALTMIÅž YAÅžINI DOLDURAN

Bir gün de, sevdiklerinden biri;
- Hocam, ben ÅŸehit olmayı çok istiyorum, acaba nasib olur mu? diye sordu.

Cevaben;
- Üzülme, namazını kılan ve altmış yaşını geçen bir Müslüman, "ÅŸehit" olarak ölür, buyurdu.

- Ya hanımlar efendim?
- Hanımlar için yaÅŸ haddi yoktur. Namazını kılar, tesettür eder, iffetini korursa, hangi yaÅŸta ölürse ölsün, "ÅŸehit"tir.