Seyyid Emir Külal hazretlerinin "rahime-humallahü teâlâ", Emir Burhaneddin adındaki oÄŸlu ÅŸöyle anlatıyor:

Bir gün, Behaeddin-i Buhari hazretleri bizim eve teÅŸrif etmiÅŸti.
BaÅŸ baÅŸa sohbet ediyorduk.
Mevlana Arif diye bir arkadaşımdan bahsettim kendilerine.
Çoktandır görmediÄŸimi arzettim.

Bana bakıp;
- Onu görmeyi çok mu istiyorsun? buyurdu.
- Evet, çok istiyorum, dedim.

Ancak çok uzak bir diyarda yaşıyordu.

Beni üzüntülü görünce;
- Bunun için üzülme, buyurdu.

Sonra kalkıp bahçeye çıktı ve;
- Ey Mevlana Arif, acele Buhara'ya gel! diye seslendi.

Sonra yanıma gelip;
- Sesimi işitti, inşallah yarın gelir, buyurdu.

Ertesi sabah çıkıp geldi hakikaten.
Kalkıp sarıldım kendisine.
- Nasıl böyle çabuk gelebildin? dedim.

Cevaben;
- Dün, bu saatlerde evimde oturuyordum ki, Hace hazretlerinin sesini duydum. Ä°smimle çağırarak, "Acele Buhara'ya gel!" diyordu. Ben de bu sabah yola çıktım. Ve bir anda kendimi burada buldum, dedi.

AMA BÄ°R ÅžARTLA

Bu zat, sevdiÄŸi bir gence;
- Emr-i maruf yapan bir kiÅŸi, bu vazifede Peygamberlere ortak olmuÅŸ olur, buyurdu. Ama bir ÅŸartla.

Delikanlı merak etti:
- O ÅŸart nedir hocam?
- Ä°hlasla yapmalıdır. Yani sırf "Allah için". Dünyalık bir menfaat için olursa, hiç kıymeti yoktur, buyurdu.

Ve ekledi:
- Sabahları bu niyetle evinden çıkan bir Müslümana, melekler gıbta eder evladım.

- Emr-i maruf yapacağı için mi efendim?
- Evet. Melekler, o mücahidin ayakları altına kanatlarını gerer ve; "O mücahit, kanadımıza bassın da biz de ÅŸereflenelim" derler.