Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" Esseyyid Burhaneddin adında bir sevdiÄŸi vardı ki, çok severdi bu büyük Veliyi.

O anlatıyor:
Bir gün, bu büyük zatın baÄŸda olduÄŸu bir saatte, Ona "balık" götürüp hediye ettim.
Mübarek, kabul buyurdu hediyemi.

Ateş yakıp, pişirmek istedik.
Ancak hava karardı birden
Ve yaÄŸmur bulutları belirdi gökyüzünde.

Gök gürledi.
ÅžimÅŸekler çaktı.
Ve bir "yaÄŸmur" baÅŸladı ki, sanki kovayla su boÅŸanıyordu gökten.
Hiç öyle yaÄŸmur görmemiÅŸtim.

Hocam bana bakıp;
- Burhaneddin, dua et de bir müddet için bizim baÄŸa yaÄŸmur yaÄŸmasın, buyurdu.
- Peki efendim, dedim.

Ellerimi kaldırıp;
- Yâ Rabbî, yaÄŸmurunu bu baÄŸa yaÄŸdırma, diye yalvardım.

Duam kabul oldu.
Yağmur anında durdu.

Etrafımıza yağıyor, ama bizim bulunduÄŸumuz baÄŸa bir damla bile düÅŸmüyordu.
Ancak bu, benim iÅŸim deÄŸildi tabii.
Hocamın bereketiyle olmuştu.

EY KULUM, Ä°STE VEREYÄ°M

Bu zat, bir gün sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, huzur-u ilahide toplanmak biz kullar için ne büyük bir nimettir deÄŸil mi? buyurdu.
Dinleyenler birşey anlamadılar.

Onlardan biri;
- Bundan neyi kastettiniz efendim? diye sordu.
- Namazı, buyurdu.

- Namazı mı efendim?
- Evet. Huzur-u ilahi, namazdır kardeşlerim. Kul namaza durunca Rabbinin huzurundadır, buyurdu.

Ve daha açıkladı:
- Namazda okumaya baÅŸlayınca, Rabbi ile konuÅŸur. Ellerini duaya kaldırınca, Hak teâlâ; "Ey kulum, iste vereyim!" buyurur. Bundan büyük nimet olur mu?