Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", fakir bir sevdiÄŸine misafir oldu.
Garip, üstadını görünce çok sevindi.
Öyle ki, Cennetle müjdelenmiÅŸti sanki.

Fakat bunun, genç ve güzel bir oÄŸlu vardı ki, bilmiyordu bu zatın kim olduÄŸunu.
Ä°lk deva görüyordu zira.
Suratını asıp, oturdu bir kenarda.
Hiç ilgi göstermedi bu büyük Veli'ye.

Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri ise o genci sevip, kendine çekti onun kalbini.

Yanına gidip, kulağına eğilerek;
- Bu yaptığın doÄŸru mu. Ben de senin yüzünü kara edeceÄŸim, görürsün, buyurdu.

Sonra gelip yerine oturdu.
Az sonra genç fırlayıp, Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerinin önüne gelip, edeble;
- Bir emriniz var mı efendim? dedi.

Büyük Velî;
- Bir sıcak çorba getir de içelim, buyurdu.

Delikanlı, koşup ocağı yaktı.
Çabuk yansın diye de üflemeye baÅŸladı ateÅŸe.
Öyle ki, yüzü gözü "simsiyah" oldu is ve dumandan.

Ocak yanıp tutuşurken, kalbi de bu zatın "muhabbeti"yle yanıp tutuşmuştu.
Yüzü "siyah" olmuÅŸsa da, kalbi, "nurlanmıştı" o Veli'nin sevgisiyle.

Nihayet çorbayı getirip ikram etti.
Çok himmetine kavuÅŸtu.
Ve bir daha ayrılmadı yanından.

NAMAZA ÖNEM VERMEZSE

Bu zat, bir sohbetinde;
- Namaza ehemmiyet vermeyen, vazife kabul etmeyen kimsenin, imanı gider, mürted olur, buyurdu.

Ve ekledi:
- Mürted, Cehennemde sonsuz azab çekecektir.

- Sonsuz mu efendim? dediler.
- Evet, buyurdu. Çünkü mürted, Cehenneme de, azaba da, namazın önemine de inanmaz. Dünyada, hayvan gibi yaÅŸamakta, zevkinden ve zevkine vasıta olan parayı ve malı toplamaktan baÅŸka birÅŸey düÅŸünmez.