Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün hizmetçisine;
- Bana Semerkant'tan biraz bal getir, buyurdu.

Hizmetçi;
- Peki efendim deyip, çıktı yola.

Hocasının emrettiÄŸi kadar bal satın alıp, tam dışarı çıkıyordu ki, dükkana çok güzel bir kadın girdi.
Şeytana uyup, şehvetle baktı kadına.
Sonra ayrılıp yola koyuldu.

Ve gelip, takdim etti balı hocasına.
Etti ama, hocasının yüzü gülmüyordu.

Hatta kaÅŸlarını çatıp;
- Sen bal almaya gittin, ama "ÅŸarap" getirdin, buyurdu.

- EstaÄŸfirullah efendim, "bal" getirdim.
- Hayır ÅŸarap getirdin. Ä°stersen aç bak.

Hizmetçi kutuyu açınca hayretten dona kaldı.
Zira kutuda bal değil, "şarap" vardı hakikaten.
O zaman anladı hatasını.

Kendi kendine;
"O kadına ÅŸehvetle bakmıştım. Ben o günahı iÅŸleyince, kutudaki bal da ÅŸarap olmuÅŸ" diye düÅŸündü hemen.

Bu, ona büyük bir ders oldu.
Bir daha bakmadı yabancı bir kadına.

HAVAYA YAZI YAZMAK

Bu zat bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, bazı kimseler vardır ki, her ne olursa olsun, kim ne ziyana uğrarsa uğrasın, her nimet yalnız bana gelsin, der. Prensibi budur, buyurdu.

Ve ekledi:
- Onun zevki ve sefası için herÅŸeyin feda olması, umuru bile deÄŸildir.

Sordular:
- Bunlar neden böyledir efendim?
- Çünkü imansızdırlar. Böyle kimselerde merhamet olmaz. Canavardan, en korkunç hayvandan da daha zararlıdırlar.

- Ama bunlardan bazısı, insanlıktan, şefkatten bahsediyor hocam.
- Onların insanlıktan, merhametten söylemesi, "havaya yazı yazmak" gibidir. Yani kendi alçak menfaatlarına kavuÅŸmaları için birer "tuzak"tır.