Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün bir talebesini yanına çağırıp;
- OÄŸlum, bu aralar memleketine gitmeyi düÅŸünmüyor musun? diye sordu.

Genç talebe;
- Hayır hocam, bir mecburiyet olmadıkça yanınızdan ayrılmak istemiyorum, dedi.

- Ama gitmen gerekiyor oÄŸlum. Çünkü annen baban bana sıkıntı veriyorlar. Çabuk git de gel, buyurdu.

Delikanlı bir şey anlamadıysa da,
- Peki efendim, dedi.
Ve memleketi olan Horasan'a gitti.

Anne ve babasına da anlattı bunu.
Onlar, bunu duyunca, ağladılar.
Çocuk ÅŸaşırdı.

Ve sordu hemen:
- Niçin aÄŸlıyorsunuz, bir ÅŸey mi oldu?

Annesi ÅŸöyle anlattı:
- Biz, beÅŸ vakit namazdan sonra hocan Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerine teveccüh edip, dua ediyorduk oÄŸlum.

- Nasıl dua ediyordunuz anne?
- Yâ Rabbî, hocası oÄŸlumuza izin versin de, onu bize göndersin, diye yalvarıyorduk.

Mesele anlaşılmıştı.
Onlarla görüÅŸüp aynı gün geri döndü.
Ve bir daha ayrılmadı yanından.

Ä°NSANIN KIYMETÄ°

Bir gün, bir genç bu zata gelerek;
- Efendim, insanın kıymeti ne ile ölçülür? diye sordu.

Cevaben;
- Ä°nsanın kıymeti "takva" ile ölçülür, buyurdu.

- Takva nedir hocam?
- Takva, Allah'tan korkup günah iÅŸlememektir. Ama bu korku, çocuÄŸun annesinden korkması gibi olmalıdır. Yani "onu incitmek"ten korkmalıdır, buyurdu.

Ve sorda onlara:
- Annesi çocuÄŸunu azarlasa, dövse, çocuk yine döner, annesine sarılır, öyle deÄŸil mi?
- Evet hocam.

- Ä°ÅŸte mümin de Rabbine karşı böyle olmalıdır.