Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri zamanında Semerkant sultanı, Ahmed Mirza adında biriydi ve bu zata baÄŸlıydı gönülden.

KardeÅŸi Sultan Mahmud da Semerkant yakınında baÅŸka bir yerin hükümdarıydı.
Ancak bu Sultan Mahmud, kardeÅŸi Ahmed Mirza'nın toprağına göz dikmiÅŸ olup, savaÅŸmak için fırsat kolluyordu.

Ahmed Mirza, kardeÅŸinin bu niyetini öÄŸrenince, Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerine gidip durumu arzetti.

Büyük Veli, Sultan Mahmud'a mektup yazıp;
- Bu, sana yakışıyor mu? Ä°kiniz de kardeÅŸsiniz ve hükümdarsınız. SavaÅŸmak deÄŸil, kardeÅŸine yardım etmek yakışırdı sana. Vazgeç bu iÅŸten. Yoksa, sen zararlı çıkarsın, buyurdu.

Ancak dinlemedi Sultan Mahmud.
Ordusunu toplayıp, yürüdü Semerkant'a.

Ahmed Mirza derhal Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerine giderek;
- Bu orduya güç yetirmek imkânsız, diye arzetti.

Ama o büyük Veli;
- Hiç korkma, buyurdu. Allah'ın izni ile, biz bu iÅŸe kefiliz.

Nihayet harp başladı.
DüÅŸman, yavaÅŸ yavaÅŸ ÅŸehre ilerliyordu.
Hatta karşı mukavemeti kırmış tam Şehre gireceklerdi ki, kuvvetli bir kasırga kopuverdi bir anda.
Öyle ki, göz gözü görmüyor, düÅŸman askerleri birbirlerini kırıyor, atlarıyla birlikte yere devriliyorlardı.

Harp meydanı, ana-baba gününe dönmüÅŸ, toz dumandan bir kimse diÄŸerini göremiyordu.
Kasırganın ÅŸiddeti daha da artınca, atlar, sahiplerini çiÄŸneyip kaçmaya baÅŸladı.

En son, Sultan Mahmut da, kaçtı harp meydanından.

Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri;
- Ey Ahmed! Geç ordunun başına, kaçanları takib et! diye seslendi.

KoÅŸturup, altı fersah takib ettiler düÅŸmanı.
ÇoÄŸunu kılıçtan geçirdiler.
Velhasıl bu zatın himmet ve yardımıyle muvaffakıyet Ahmed Mirza'nın olmuştu yine.