Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri bir gün TaÅŸkent'e gitmek üzere yola çıktı.
Mevsim ilkbahardı.
Yolda akÅŸam olunca, bir talebesinin evinde misafir oldu o gece.
Biraz sohbet ettiler.

Yatma vakti gelince;
- Evladım, sen de yanımda yat, buyurdu ev sahibine.

Talebe;
- BaÅŸüstüne efendim, dedi.
Ve aynı odada yattılar ikisi de.

Talebe tam uykuya dalmıştı ki, bir ses duyup uyandı.
Hocasının sesiydi bu.

Kendisine;
- Evlat, uyuyor musun, yoksa, uyanık mısın? diye sormuştu.

Cevap verdi:
- Uyumuyorum efendim.

- Pekâlâ, hemen kalk, eÅŸyalarını topla ve hemen dışarı çık, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bütün mahalle halkını da uyandır. Herkes kıymetli eÅŸyasını alıp çıksın evinden.

Kendi de acele çıktı.
Sonra meydanda toplanan köy halkına,
- Beni takib edin! diyerek hızlı adımlarla yöneldi yakındaki tepeye.

Ä°nsanlar da peÅŸinden.
Az sonra tepenin üstüne toplanmışlardı bütün köy halkı.

Herkes yanındakine;
- Neler oluyor?
- Buraya niçin geldik?
- Bir ÅŸey mi var?
diye soruyordu.

Ancak kimse bilmiyordu bundaki hikmeti.
Onlar böyle konuÅŸuyordu ki, yukardan bir Sel kopup, büyük ÅŸarıltıyla köye indi.
Önüne ne geldiyse, alıp götürüyordu.
AÄŸaçlar, evler, hayvanlar.

Korkunç sel, kısa zamanda köyü harab etmiÅŸ, ama insanlar kurtulmuÅŸtu.
Bu harikuladeyi hepsi gördü.
Ve o gün, talebesi oldular bu büyük Veli'nin.