Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri anlatıyor:

Çocukken mektebe gidiyor, ama Allahü teâlâyı bir an unutmuyordum.
Ben böyle olunca, herkesi de öyle zannederdim.

Bir gün hava çok soğuktu.
Mektebe giderken, ayağım çamura battı.
Çamurdan kurtulmaya uğraşırken pabucum ayağımdan çıktı.
Onu kurtarmaya çalışınken Allah'tan birkaç saniye kadar gafil oldum.
Zira pabuçlarımı düşünmüştüm o arada.
Karşıda, bir köylü çift sürüyordu.

Ona imrenip; "Ne mutlu şu köylüye. Kalbi, Allah'tan gafil değil. Ben ise çamur yüzünden Rabbimden gafil oldum" diye düşündüm.

Ve çok üzüldüm.
Hatta hüngür hüngür ağladım.
Çok gözyaşı döktüm.
Zira herkesin, Allahtan bir an bile gafil olmadığını biliyor, öyle inanıyordum.

Sonra anladım hakikatı.
Meğer gerçek böyle değilmiş.
Bazı seçilmiş kullara nasib olurmuş bu nimet.

NAMAZINI DOĞRU KILSAYDIN

Bir gün, bu zatın huzuruna bir bir genç gelip;
- Efendim, günah işlememek için ne yapayım? diye sordu.

Cevaben;
- Namaza çok ehemmiyet ver, buyurdu.

- Namazımı kılıyorum hocam.
- Buna rağmen mi günahtan kurtulamıyorsun evladım?
- Evet efendim.

Buyurdu ki:
- İnsanı günahlardan uzaklaştırmayan bir namaz, doğru kılınmıyor demektir. Dosdoğru kılmış olsan, günah işleyemezsin.

Genç, o günden sonra namazlarını düzgün kıldı.
Ve günahlar iğrenç ve çirkin gelmeye başladı kendisine.