Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri anlatıyor:

Çocukken mektebe gidiyor, ama Allahü teâlâyı bir an unutmuyordum.
Ben böyle olunca, herkesi de öyle zannederdim.

Bir gün hava çok soÄŸuktu.
Mektebe giderken, ayağım çamura battı.
Çamurdan kurtulmaya uÄŸraşırken pabucum ayağımdan çıktı.
Onu kurtarmaya çalışınken Allah'tan birkaç saniye kadar gafil oldum.
Zira pabuçlarımı düÅŸünmüÅŸtüm o arada.
Karşıda, bir köylü çift sürüyordu.

Ona imrenip; "Ne mutlu ÅŸu köylüye. Kalbi, Allah'tan gafil deÄŸil. Ben ise çamur yüzünden Rabbimden gafil oldum" diye düÅŸündüm.

Ve çok üzüldüm.
Hatta hüngür hüngür aÄŸladım.
Çok gözyaşı döktüm.
Zira herkesin, Allahtan bir an bile gafil olmadığını biliyor, öyle inanıyordum.

Sonra anladım hakikatı.
MeÄŸer gerçek böyle deÄŸilmiÅŸ.
Bazı seçilmiÅŸ kullara nasib olurmuÅŸ bu nimet.

NAMAZINI DOÄžRU KILSAYDIN

Bir gün, bu zatın huzuruna bir bir genç gelip;
- Efendim, günah iÅŸlememek için ne yapayım? diye sordu.

Cevaben;
- Namaza çok ehemmiyet ver, buyurdu.

- Namazımı kılıyorum hocam.
- Buna raÄŸmen mi günahtan kurtulamıyorsun evladım?
- Evet efendim.

Buyurdu ki:
- Ä°nsanı günahlardan uzaklaÅŸtırmayan bir namaz, doÄŸru kılınmıyor demektir. DosdoÄŸru kılmış olsan, günah iÅŸleyemezsin.

Genç, o günden sonra namazlarını düzgün kıldı.
Ve günahlar iÄŸrenç ve çirkin gelmeye baÅŸladı kendisine.