Muhammed Baki Billah hazretlerinin talebesinden Hace Hüsameddin şöyle anlatıyor:
Ben, hocam Baki Billah hazretlerine, talebe olmak için gitmiştim.

Cevaben bana;
- Aradığın ben değilim, buyurmuştu.

Çok üzülmüştüm.
Mahzun halde ayrıldım huzurundan.

Memleketime dönüp, şaşkın bir vaziyette;
- Şimdi ben ne yapacağım? diye hayrette kalmıştım.

Ben böyle üzülürken bir beyti hatırladım.
O beytte şöyle deniyordu:

Aradığın o idi,
ne için döndün geri?
Ayrılmaz tatlıcıdan,
kovsalar da sineği.

Bu beytin tesiriyle tekrar gittim.
Çok şükür kabul etti.
Sevinip şükrettim Rabbime.

BİR TEVECCÜH EDİNCE

Baki Billah hazretleri zamanında bir kimse vardı ki, tasavvufta yükselmek istiyordu.
Bunun için çok dua ediyor, bir türlü kavuşamıyordu muradına.

Bir gün Baki Billah hazretlerinin ismini duydu.
Ve öğrendi tasavvufta yüksek derecesini.
Ona gitmeye karar verdi.

Ertesi gün bu mübarek zatı at üstünde giderken gördü.
Ve koşup edeble yaklaştı kendisine.

Atının dizginine yapışıp;
- Lütfen beni de talebeliğe kabul edin, diye yalvardı.

Büyük Veli indi atından.
Şefkatle kucakladı onu.
Teveccüh etti kendisine.

Sonra ellerini kaldırıp;
- Yâ ilahi, sen bunu isteğine kavuştur, diye dua etti.

Bu dua ile kalb gözü açıldı adamın.
Evliya oldu o anda.
Zira Baki Billah hazretleri dua etmişti.