Muhammed Baki Billah "rahime-hullahü teâlâ", bir gün, birkaç talebesiyle bir Velinin kabrini ziyarete gittiler.
Türbedar, onların geldiÄŸini görünce, kalktı ve acele bir iskemle getirip koydu kabrin yanına.
Üzerine de bir minder yerleÅŸtirdi.

Hani Baki Billah hazretleri otursun diye.
Fakat büyük Veli henüz içeri girmemiÅŸti ki, terbiyesiz bir adam girdi içeri.

Ä°skemleyi ve minderi görünce;
- Bunu, kim için getirdiniz? diye sordu küstahca.

Talebeler, Baki Billah hazretlerini gösterip;
- Åžu zat için getirdik, dediler.

- Onun bizden ne farkı var ki, iskemle ve minder koyuyorsunuz! diye bağırmaya başladı.
Talebeler üzüldüler.
O esnada Baki Billah hazretleri geldi.

O kiÅŸi Onu görünce;
- Sen kimsin ki, senin için iskemle ve minder koyuyorlar, diye çıkıştı.

Daha baÅŸka ÅŸeyler de söyledi.
Öfke ve sinirden yorulup ter içinde kaldı yüzü gözü.
Talebeler, tam aÄŸzının payını vereceklerdi ki, Baki Billah hazretleri, bir göz iÅŸaretiyle vazgeçirdi onları bu iÅŸten.
Sonra, o adamın yanına gidip, eliyle sildi yüzünün terini.

Ve tatlı bir ses tonuyla;
- DoÄŸru diyorsunuz. BuyurduÄŸunuz gibi ben bu ÅŸeylere lâyık deÄŸilim. Ama benden habersiz getirmiÅŸler. Haberim olsaydı, koydurmazdım. Siz yine de kusurumuzu bağışlayın, buyurdu.

Ayrıca koynundan birkaç altın çıkardı.

Ve adamın avcuna koyup;
- Bu, benim hediyemdir. Lütfen kabul edin, buyurdu.

Bu asil davranış, sakinleştirdi adamı.
Ne yapacağını, ne diyeceğini bilemedi.
Zira böyle kibarlık görmemiÅŸti ömründe.

Utandı, mahcub oldu o sözlerine.
Gözlerine nedamet yaşı doldu.
Eline sarılıp hürmetle öptü.
V özür dileyip piÅŸman olarak geri döndü.