Muhammed Baki Billah hazretlerinin yaşı kırka erince, kalmadı dünyaya raÄŸbeti.

O günlerde hanımına;
- Yakında benim için büyük bir hadise olacak, derdi.

Bir gün de, eline bir ayna alıp;
- Gel, beraber bakalım, buyurdu.

Kadıncağız Onu aynada pir-i fani, ihtiyar olarak görünce, anladı yakında ebedi yolculuÄŸun olduÄŸunu.

Bu durumu talebesine de bildirmek için:
- Velilerden birine, gaibden; çok yakında vefat edeceÄŸi bildirilmiÅŸ, buyurdu.

- Kimdir o zat efendim? dediler.
Kendisinin olduÄŸunu söylemedi.

Hastalığın şiddeti artınca;
- Birkaç gün Delhi'den ayrılmayın. Zira son günlerimi yaşıyorum, buyurdu.

Ayrılık eserleri görünmeye baÅŸladı nihayet.
Gözleri, Elveda eder gibi bakıyorken,
dost ve talebeleri ağlamaya başladılar.

O sırada bir kişi, Allah! deyince,
başını sür'atle o yöne çevirdi.
Sonra da, Allah! Allah! diyerek teslim etti ruhunu.

Kabir yeri için, istiÅŸareler yapıp,
karar verilen yere kazdılar mezarını.

Cemaat, tabutu omuzlayıp o yere doÄŸru yürümeye baÅŸladılar.
Fakat o da ne?
Ä°stemeyerek baÅŸka yöne gidiyorlardı.

Nihayet bir yere geldiklerinde tabut durdu havada.
Öyle ağırlaÅŸtı ki, bir milim ileri götüremediler.
- Bunda bir hikmet var, deyip, o yere defnettiler kendisini.

Birisi hatırlayıp;
- Bu yeri beÄŸenmiÅŸti. Hatta bu yerin toprağından elbisesine yapışmıştı da, "Bu toprak, eteÄŸimizi tuttu. Ölürsem, kabrimi bu yerde kazın!" buyurmuÅŸtu, dedi.