Mevdud-i Çeşti hazretlerinin babası vefat edince, Onun talebelerini kendi irşad eyledi.
Yirmidört yaşındaydı o zaman.

O devirde yaşıyan büyük Velilerden biri de Ahmed Namıki Cami hazretleriydi.
Cam kasabasında ikamet ediyordu.
Mevdud-i Çeşti'nin babasının vefatını işitince, ona yardım etmek istedi.

Ve kendi kendine;
"Hace Mevdud, asil bir ailedendir. Babası vefat etti, kendiyse henüz gençtir. Onun yetişmesini gidip Tamamlayayım da kemale gelmesinde benim de payım olsun" diye düşündü.

Ve talebesinden büyük bir toplulukla
Cam'dan, Çeşt diyarına doğru yola çıktı.

Onlar yolda gelirken,
bazı münafıklar,
Hace Mevdud'un evine koşup;
- Efendim, Ahmed-i Nâmıkî diye biri, büyük bir toplulukla size geliyor. Ama samimi değil, dediler.

Sordu:
- Nasıl samimi değil?
- Babanızın yerine geçmek için geliyor efendim.

İnanmadı onlara.
Biraz murakabe eyledi.

Sonra başını kaldırıp;
- Yanılıyorsunuz. O, muhabbet ve ihlasla bize gelmektedir, buyurdu.

Rezil olup geri gittiler.
Sonra, haber verdiler geldiğini.
Yanına dört bin talebesini alıp,
karşılamaya çıktı.

Hem de birkaç saat yürüyerek.
Ve şehir dışında.

Derken Nâmıkî Câmi hazretlerini fark etti uzaktan.
Hürmetle koşup karşıladı kendisini.
Uzun uzun sohbet ettiler.

Ahmed Nâmıkî Câmi hazretleri, bu sohbette zahiri ilimlere teşvik etti Onu.
Hace Mevdud, geri dönerken yolda bir a'ma görüp, yanına vardı.
Ve elini, şifa için sürdü gözlerine.
Bi-iznillah açıldı gözleri adamcağızın.
Eskisi gibi gördü yine.