Mevdud-i ÇeÅŸti hazretlerinin babası vefat edince, Onun talebelerini kendi irÅŸad eyledi.
Yirmidört yaşındaydı o zaman.

O devirde yaşıyan büyük Velilerden biri de Ahmed Namıki Cami hazretleriydi.
Cam kasabasında ikamet ediyordu.
Mevdud-i ÇeÅŸti'nin babasının vefatını iÅŸitince, ona yardım etmek istedi.

Ve kendi kendine;
"Hace Mevdud, asil bir ailedendir. Babası vefat etti, kendiyse henüz gençtir. Onun yetiÅŸmesini gidip Tamamlayayım da kemale gelmesinde benim de payım olsun" diye düÅŸündü.

Ve talebesinden büyük bir toplulukla
Cam'dan, ÇeÅŸt diyarına doÄŸru yola çıktı.

Onlar yolda gelirken,
bazı münafıklar,
Hace Mevdud'un evine koÅŸup;
- Efendim, Ahmed-i Nâmıkî diye biri, büyük bir toplulukla size geliyor. Ama samimi deÄŸil, dediler.

Sordu:
- Nasıl samimi değil?
- Babanızın yerine geçmek için geliyor efendim.

İnanmadı onlara.
Biraz murakabe eyledi.

Sonra başını kaldırıp;
- Yanılıyorsunuz. O, muhabbet ve ihlasla bize gelmektedir, buyurdu.

Rezil olup geri gittiler.
Sonra, haber verdiler geldiÄŸini.
Yanına dört bin talebesini alıp,
karşılamaya çıktı.

Hem de birkaç saat yürüyerek.
Ve şehir dışında.

Derken Nâmıkî Câmi hazretlerini fark etti uzaktan.
Hürmetle koÅŸup karşıladı kendisini.
Uzun uzun sohbet ettiler.

Ahmed Nâmıkî Câmi hazretleri, bu sohbette zahiri ilimlere teÅŸvik etti Onu.
Hace Mevdud, geri dönerken yolda bir a'ma görüp, yanına vardı.
Ve elini, ÅŸifa için sürdü gözlerine.
Bi-iznillah açıldı gözleri adamcağızın.
Eskisi gibi gördü yine.