Mevdud-i ÇeÅŸti hazretleri ile Ahmed Namıki Cami hazretleri, bir gün bir evde sohbet ediyorlardı.
Öyle ki, sohbetin tesiriyle kendilerinden geçmiÅŸlerdi adeta.

O esnada iki münafık, ellerinde birer hançerle içeri girdiler.
Maksatları öldürmekti bu iki Allah dostu'nu.
Ancak yapamadılar.
Zira Hace Mevdud hazretleri anlamıştı niyetlerini.

Onlara tek bir nazar etti oturduÄŸu yerden.
Hiddetle baktı.
O bakışla titremeye baÅŸladı âzâları.
Elektriğe tutulmuşlardı sanki.

Hançerler, ellerinden düÅŸtü.
Ve bayılıp oraya yığıldılar ikisi de.
Ayılınca anladılar hatalarını.
Hemen tövbe etiler.
Ve halis talebesi oldular bu büyük Veli'nin.

Ä°NSAN, Ä°HSANIN KULUDUR

Bu zat bir gün sevdiklerine;
- Åžu kullara çok ÅŸaşılır, buyurdu.

Sordular:
- Hangi kullara efendim?
- Rabbimize ÅŸükretmeyenlere, buyurdu.

Ve ÅŸöyle izah etti:
- Bir kimse, birinden iyilik görse, ona sevgi duyar. Zira bu, elinde deÄŸildir insanın. Nitekim büyüklerimiz; "Ä°nsan, ihsanın kuludur" buyuruyorlar, öyle deÄŸil mi?

- Evet efendim.

- Ama o iyilik yapan insana çok teÅŸekkür eder de, o nimetin hakiki sahibine ÅŸükretmeyi akıl etmez. Halbuki kula gelen her iyilik ve ihsan, Allahü teâlâdan gelmektedir, kuldan deÄŸil ki.

Åžöyle devam etti:
- Allahü teâlânın âdeti ÅŸöyledir ki, nimetlerini kullarının eliyle gönderir. O hatırlatmasa, kuvvet ve fırsat vermese, kimse kimseye iyilik yapamaz. Çünkü insan acizdir.