Vehib bin Verd hazretleri “rahmetullahi aleyh” bir gece evinde ibadet ediyordu.

Secdeye gittiğinde uzun süre ağladı.
Öyle ki, gözlerinin yaşıyla, ıslandı seccadesi.

Bir gün sevdikleri;
- Niçin çok ibadet edersiniz efendim? dediler.

Cevaben;
- Kul, Rabbine ne kadar muhtaç ise, Ona o kadar çok ibadet yapmalıdır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kudreti de, ne kadar çoksa, Ondan o kadar çok korkup titremelidir.

Yer kalay, gök bakır olsa

Tevekkülü o kadar çoktu ki, insanlar hayret ederdi haline.

Bir gün sevdiklerine;
- Yer kalay, gök bakır olsa, rızık için endişe etmem, buyurdu.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü Rabbim rızıklara kefildir, buyurdu. O halde niçin bunu dert edeyim.

Bu koyun nerede otlamış?

Annesi, içmesi için süt getirdi bir gün.

İçmeden sordu:
- Bu sütü sağdığınız koyun, yabancı bir merada otlamış mıdır?

Annesi, hayvanın otladığı yerleri saydı.
O zaman vazgeçti içmekten.

Zira öyle bir yerde otlamıştı, o yerde çok insanın müşterek hakkı vardı.

Annesi;
- Evladım, al iç, dedi. Hak teâlâ affeder.

Cevap olarak;
- Bile bile günah işleyip de, affolmayı beklemek uygun olur mu? buyurdu.

Ve ekledi:
- Günah, ateş gibidir. Bunu bilen bir insan, bile bile günah işleyebilir mi?