Hindistan Evliyasından bir büyük Veli.
Abdülaziz Dehlevi hazretleri "rahmetullahi aleyh".

1700lü yıllarda, Hindistan’da yaşadı.
Kabri, Delhi’dedir.

Bir gün, sevdiklerine;
- Münakaşa zararlıdır, buyurdu.

Ve şunu anlattı:

Vaktiyle bir genç medreseye gider.
Gece demez, gündüz demez, çalışır, ama ilerleyemez.
Hocası da bunun farkındadır.

Bir gün yanına çağırır:
- Evlat! Çok çalışıyorsun. Ama ilerliyemiyorsun değil mi?
- Evet hocam.

- Sebebini biliyor musun?
- Hayır efendim, bilmiyorum.

- Dinle öyleyse. Sen buraya gelirken, yolda biriyle münakaşa ettin değil mi?
- Evet hocam.

- Onun kalbini incittin. Halbuki, kalb kırana feyiz gelmez.
- Peki ne yapayım hocam?

- Gidip af dileyeceksin. Affederse, ilerlersin.

Genç;
- Baş üstüne! der.

Gider, bulur adamı, helallaşır.
Birkaç günde, yüksek derecelere ulaşır.

Taş koyardı ağzına

Sonra şunu anlattı:

Bir gün Resulullah efendimiz ile hazret-i Ebu Bekir, birlikte iken yanlarına biri gelir.

Ama hayâsızın tekidir.
Resulullah efendimize hakaret eder.

Peygamber efendimiz aleyhisselam sabreder.
Hazret-i Ebu Bekir de önce susar.

Ama sonra kızar, cevap verir adama.
- Ey hayâsız! Utanmıyor musun? Allah’ın Resulüne hakaret ediyorsun, der.

İşte o zaman Resulullah efendimiz ayrılır oradan.
Sıddık hazretleri üzülür yaptığına.

Koşar Efendimiz aleyhisselamın yanına.
- Niçin ayrıldınız ya Resulallah?

Buyurur ki:
- Ey kardeşim! O bize hakaret ederken, melekler bizimleydi. Ve ona, "Sen öylesin" derlerdi. Ama sen sinirlenip cevap verince, melekler gitti. Şeytan geldi yerine.

Hazret-i Sıddık üzülür.
Hem öyle üzülür ki, o günden sonra "Taş" koyardı ağzına.

Niye?
Lüzumsuz konuşmasın diye.