Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh”, takva sahibi olup, çok ibadet yapardı.

Ahiret derdi ile zayıflardı gün be gün.
Bir dostu buna vakıf olup ziyaretine geldi bir gün.

Ve kendisine;
- Ne bu halin? diye sordu.

Cevaben;
- Bu hâlimde ne var ki? dedi. Sen beni bir de ölümümden sonra, mezardaki hâlimi bir görsen, daha çok hayret ederdin.
- Neden efendim?

- Çünkü görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış. Dudaklarım dökülüp, diÅŸlerim açık kalmış. Yüzüm gözüm bulaÅŸmış cerahat ve irine. Karnım ÅŸiÅŸip yayılmış, göÄŸsümün üzerine.

Yem olmuÅŸ böceklere

Ve ekledi:
- Midem, bağırsaklarım çürümüÅŸ de yem olmuÅŸ böceklere, kurtlara.

Åžöyle bitirdi:
- Sen bu hâlimi hayretle karşıladın. Mezardaki hâlimi görseydin ne yapardın acaba?

Ömer bin Abdülaziz hazretleri, birine mektup yazıp;
- KardeÅŸim, Allahü teâlânın azabından kork ve Onun kullarına zulmetmekten sakın, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kim Cenneti istiyorsa, kaçınır Cehennemden. Henüz ecel gelmen ibadete sarılır.

Hesaba çekilmeden

Bir gün de sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, hesaba çekilmeden önce hesabınızı görünüz, buyurdu. Ölmeden tövbe edip, affınızı isteyiniz. Zira kıyamette mazeret kabul etmezler.

Ve ilave etti:
- Tövbe için, bu günden müsait gün yoktur.

Åžöyle devam etti:
- KiÅŸi, amelleriyle mahÅŸer yerine gelir. Ä°nsanların halleri, birbirine benzemez. Ne mutlu ÅŸu insanlara ki, günahları çok azdır. Ve ne yazık ÅŸunlara ki, ArÅŸa çıkar âh’ları.