Ahmed ibni Hanbel hazretleri “rahmetullahi aleyh”, devrinin bir tanesiydi ilimde.

Küçük yaÅŸta babasını kaybetti.
Akranına nisbetle, erken başladı ilim tahsiline.

Talebe arasında seçilip mümtaz oldu.
Zira öÄŸrendiÄŸini, hemen ezberliyordu.

Fıkıh ilmini, İmam-ı Şafii hazretlerinden aldı.
Hadis ilmini ise Ä°mam-ı Ebu Yusuf’dan “rahmetullahi aleyhima”.

BaÅŸka âlimlerden de uzun yıllar ders okudu.
Sonra BaÄŸdat’tan çıkıp, dolaÅŸtı diyar diyar.
Hadis-i şerif rivayet eden kim varsa, arayıp evlerinde ziyaret etti onları tek tek.

Hadis-i şerifleri, kendi ağızlarından dinlerdi bizzat.
Böylece ömrü yollarda geçti ve çok meÅŸakkatler çekti bu uÄŸurda.

Hiç üÅŸenmezdi

Tek bir hadis-i ÅŸerif öÄŸrenebilmek için çok uzak mesafelere giderdi üÅŸenmeden.

Hem de yaya giderdi çoÄŸuna bu yolların.
Severek katlanırdı bu meşakkatlere.

Hatta bir seyahatte hiç parası kalmamıştı cebinde.
Varacağı yer ise çok uzaktı.
Sırtında yük taşıyıp para kazandı, yine de bırakmadı ilim tahsilini.

Onun bu gayretine şaşardı herkes.
Akıl erdiremezlerdi haline.

Kitap çantalarını sırtında taşırdı hep.
Ondaki bu gayreti görenlerden birisi;
- Ya ibni Hanbel! Bir Kûfe’ye gidersin, bir Åžam’a, bir baÅŸka diyara. Bu, böyle ne zamana kadar sürecek? diye sordu.

Cevabında;
- Durmak yok, buyurdu. Hokka ve kalemle, tâ ki mezara kadar devam eder bu böyle.