Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh”, ölüm hastasıydı ki, tabip çağırdı yakınları.

Tabip geldi ve Halifeyi muayene edip;
- Çok zehir içmiÅŸ, dedi. Hayatı hususunda teminat veremem.

O sırada ağlamaya başladı Halife.
Yakın akrabaları da yanındaydı.

- Niçin aÄŸlıyorsunuz efendim? dediler. Bir mücahid olarak Rabbine varıyorsun. Allah’ın izniyle sünneti ihya ettin. Bid’atları kaldırdın ortadan.

Buyurdu ki:
- Az sonra Rabbimin huzuruna çıkacağım. Bu milletin hesabı hep bana sorulacak. Bu hesabın altından kalkabilecek miyim? Bunu düÅŸünerek aÄŸlıyorum.

Sonra;
- Beni oturtun, buyurdu.
YavaÅŸça oturttular yatağında.

Hakiki mabud, Allah’tır

Oradakilere bakıp;
- Hakiki mabud, ancak Allahü teâlâdır. Ä°badet olunmaya, sırf Onun hakkı vardır, buyurdu.

Sonra gök yüzüne çevirdi başını.
Ve sevinç gözyaÅŸları doldu gözlerine.

Birilerini gördüÄŸü belliydi.
Yine sevinçli olarak;
- Åžu anda öyle kiÅŸileri görüyorum ki, ne cindir onlar, ne de insan, buyurdu.
Kelime-i ÅŸehadeti söyledi.

Ve ruhunu teslim edip Rabbine kavuÅŸtu.

Ä°nsan niçin yaÅŸar?

Bir gün bazı gençlerle sohbet ederken;
- Ä°nsan, bu dünyada ne için yaÅŸar? diye sordu onlara.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Müslüman, sadece Allahü teâlânın rızasını kazanmak için yaÅŸar. Bunun için çalışır.

- Başka maksadı yok mudur efendim?
- Hayır, tek gayesi, Rabbinin rızasını ve sevgisini kazanmaktır.