Ahmed bin Harb hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında Bizans’ta bir doktor Allah’a inanmıyor, “Alem kendi kendine var olmuÅŸtur. Bu kâinatı bir yaratan yoktur” diyordu.

Ancak kimse ikna edemiyordu kendisini.
Hıristiyan alemi, aciz kaldı bu dehrinin elinden.

Kral, Ä°slam hükümdarına;
- Sana, dinsiz bir doktor gönderiyorum. Kendisi dehri olup, Allah’ın varlığını inkâr ediyor. Biz aciz kaldık. Sizin âlimleriniz buna haddini bildirsin, diye yazdı.

Hükümdar, Ahmed bin Harb hazretlerini “rahmetullahi aleyh” çağırıp durumu arz etti.

Büyük Veli;
- Pekâlâ, buyurdu. Siz münazara yerini hazırlayın. Ben biraz gecikeceÄŸim.
Beklesin beni biraz.

Niçin geç kaldın?

Ve gecikerek gelince sordu dehri:
- Niçin, geç kaldınız?
- Sorma, abdest almak için Dicle'ye gittim. Orada tuhaf bir ÅŸeyle karşılaÅŸtım.

Dehri merak etti:
- Ne oldu ki?
- Bir aÄŸaç durup dururken yıkıldı. Sonra kendi kendine biçilip tahta oldu ve o tahtalar yine kendi kendilerine birleÅŸip sandal oldu. Ben de ona binip geldim. Onun için geciktim, kusura bakma.

Bu sözlerin saçma

Dehri;
- Sen delisin, dedi. Bu sözlerin de saçma.

- Neden?
- Hiç bir aÄŸaç kendi kendine biçilip sandal olur mu?

Buyurdu ki:
- Ey ahmak! Sen de; “Bu alem, kendi kendine olmuÅŸ” diyorsun ya. Ufacık bir sandal, kendi kendine olamazsa, ÅŸu koskoca kâinat kendi kendine nasıl olur?

Dehri düÅŸündü.
- Çok haklısın, dedi.

Ve kelime-i ÅŸehadeti getirip, imanla ÅŸereflendi.