Ebu Said-i Ebül Hayr hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında Evliyadan bir zat vardı.
Ebu Ali Dekkak hazretleri.

Bu zatın çok saliha bir kızı vardı.
Bu kızcağız bir gün;
- Babacığım, izin verirsen, Ebu Said’in vaazına gitmek istiyorum, dedi.

Babası;
- Olur kızım, deyince camiye gidip kadınlar bölümünde, bir köÅŸeye oturdu.

Az sonra Ebu Said hazretleri gelip vaaza başladı.

Bir meseleyi anlattıktan sonra,
- Ey cemaat, ben bunu Ebu Ali Dekkak hazretlerinden öÄŸrenmiÅŸtim, buyurdu. Onun bir parçası da, ÅŸimdi aramızdadır zaten.

Onu sevmiyordu, ama…

O devirde Ebu Kasım adında bir vaiz vardı ki, bu zatı sevmiyor, aleyhinde konuşuyordu.

Bir gün yine vaazında;
- Ey cemaat! Size, Ebu Said'den fayda gelmez. Onu dinlemeyin, deyiverdi.

Dedi ama o gece, Resulullahı “aleyhisselam” gördü rüyasında.
Efendimiz “aleyhisselam” bir yere gidiyorlardı.

Bu vaiz yaklaşıp;
- Yâ Resulallah, böyle nereye gidiyorsunuz? diye sordu.

Efendimiz “aleyhisselam”;
- Hace Ebu Said'in vaazına gidiyorum, buyurdular.

Ve uyandı uykudan.
Anlamıştı hakikati.

Pişmanlık ateşiyle tutuştu kalbi.
Ona karşı duyduÄŸu kin ve garez, muhabbete dönmüÅŸtü bir anda.

Derhal koştu o kapıya.
Rüyayı anlatıp çok özürler diledi.

Ertesi gün vaazında;
- Ey insanlar! Gidiniz, Ebu Said hazretlerinin ilminden istifade ediniz! dedi.